η Λέιν Ρέιμοντ ταξίδεψε

Πέθανε η Λέιν Ρέιμοντ στις 28 Οκτωβρίου 2013. Έπασχε από καρκίνο.
Τώρα παίζει το τύμπανό της στην αγκαλιά τής Θεάς
Σχεδίασε την κηδεία της οικολογικά και
https://www.google.gr/search?q=Layne+Redmond&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=R7xwUsu9N6fo7Aby2IHQDA&ved=0CD0QsAQ&biw=1280&bih=892

Layne Redmond, a leader of frame drum revival, a Sacred Feminine advocate and a teacher – in person and by her DVDs and CDs of so many frame drummers – has published a statement about her last frame drum retreat.  She has moved to a hospice and is planning her eco-funeral.
It is with great sadness that I read this statement. However, a member of Todmorden Frame Drum Group said that she as inspired by Layne’s attitude and actions, and by her being able to speak about end of her life in positive terms.
Here is a quote from the statement: “I’m really at peace, busy eating anything I want and looking back over my life with true pleasure. It has been so great to meet so many of you who love the frame drum, and it has been really amazing to see how the simple desire for wanting to learn to play the drums has unfolded in my life.”
I can only say that I benefitted enormously from Layne’s life work, and that I will continue drumming and sharing Layne’s teaching and gifts with others. I am so sorry I did not meet Layne in person in this lifetime.


Εδώ http://www.youtube.com/watch?v=AnOMFl0H2Xw ακούμε την Λέιν να παίζει το τύμπανό της 

Ο Χορός είναι Ιερός;

Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού χορού. Αρχικά, ένας συνδυασμός προφορικών και μη όψεων, κατόπιν η μιμητική του διάσταση και τέλος η ιδιαίτερα παιχνιδιάρικη φύση τούτης της πιο σοβαρής μορφής τελετουργικής επικοινωνίας. Η χορεία, ο όρος που χρησιμοποιείται διαρκώς από τον Πλάτωνα για τη χορική δραστηριότητα στην πόλη, αντιπροσωπεύει τις συνδυασμένες δραστηριότητες του τραγουδιού και του χορού. Οι ουσιαστικοί δεσμοί ανάμεσα στο τραγούδι και το χορό είναι ο ρυθμός και η κίνησις. 'Οπως υπάρχει φωνητική κίνηση, όταν η φωνή υψώνεται ή πέφτει ανάλογα με τον τόνο, (μέλος), έτσι και το σώμα ανταποκρίνεται με κινήσεις και χειρονομίες στο ρυθμό. Στη χορική εκτέλεση το σώμα και η φωνή βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία, στο δε συνδυασμό του προφορικού και μη προφορικού βρίσκεται η ουσία της λέξης μουσική.
Για την Ελλάδα η λέξη μουσική σήμαινε σχεδόν αποκλειστικά μουσική, τραγούδι, ποίηση και ρυθμική κίνηση, όπως φαίνεται σε αγγεία της ύστερης Γεωμετρικής περιόδου. Η ρυθμική κίνηση με τη σειρά της συνδέεται με τη χειρονομία, ένα είδος μουσικής σημειολογικής γλώσσας που θυμίζει τις ινδικές μούντρα. Το δεύτερο μείζον χαρακτηριστικό της χορείας είναι η μιμητική της φύση. Σύμφωνα με την Τζέιν Έλεν Χάρισον η μίμηση είναι στην προκειμένη περίπτωση έκφραση της επιθυμίας για επανάληψη της αρχέτυπης ιερής πράξης^[1]. Ο θρησκευτικός χρακτήρας της διαγράφεται σαφέστερα, όταν η πράξη εκτελείται εκ των προτέρων, ως συμπαθητική μαγεία που προσδοκά αποτελέσματα μέσα στον κόσμο της ύλης. Η φυλή που ετοιμάζεται να πολεμήσει, θα χορέψει πολεμικό χορό και θα προ-απεικονίσει την έκβαση της μάχης. Οι κυνηγοί, με τη σειρά τους, θα πιάσουν το θήραμά τους με παντομίμα. Στα έργα του Πλάτωνα η έννοια της μίμησης έχει πολλά και διαφορετικά νοήματα. Ωστόσο, μέσα στο μουσικό πλαίσιο, δεν είναι προσπάθεια αναδημιουργίας εξωτερικών φαινομένων, αλλά αναπαράσταση διαφορετικών χαρακτήρων (τρόπων), καλών ή κακών. Συνεπώς, η μιμητική ικανότητα στη χορική δραστηριότητα έχει τη δύναμη να ενισχύει την ηθική εκπαίδευση. Η ιδέα της μιμήσεως, βέβαια, δεν είναι προϊόν του Πλάτωνα. Αναφέρεται καταρχήν στο εδάφιο για τις μιμητικές ικανότητες των παρθένων της Δήλου, στον ομηρικό ύμνο για τον Απόλλωνα.
Στο έργο του Η Μίμηση στην Αρχαιότητα, ο Χέρμαν Κόλερ υποθέτει ότι πριν από τον Πλάτωνα ο όρος αποδιδόταν στη δυνατότητα της μουσικής και του χορού να απεικονίζουν με δραματικό τρόπο την εμφάνιση, τη συμπεριφορά και την έκφραση των ανθρώπων και των ζώων. Ο Πλάτωνας ήταν εκείνος που μετατόπισε την ιδέα από την έννοια της «αναπαράστασης» στην πιο αφηρημένη έννοια της «ομοιότητας ή προσομοίωσης». Οι μιμητικές ικανότητες του χορού οδηγούν στο τρίτο και και πιθανώς δυναμικότερο χαρακτηριστικό του χορού, την παιχνιδιάρικη φύση του και την ευχαρίστηση που παρέχει Ο Πλάτωνας αποκαλεί το ανθρώπινο πλάσμα παίγνιον των θεών. Η ικανότητα για παιχνίδι είναι, σύμφωνα με την άποψη του μεγάλου φιλόσοφου, το καλύτερο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αφού οδηγεί στις πιο κατάλληλες μορφές λατρείας. Επίσης, δίνει έμφαση στις ευχάριστες και παιχνιδιάρικες όψεις του χορού με ετυμολογικούς όρους. Οι θεοί εφηύραν τη λέξη χορός εξαιτίας της χαράς που προσφέρει. Τοποθετώντας τη χορεία στο πλαίσιο της ηθικής εκπαίδευσης, ο φιλόσοφος μας δίνει τη δυνατότητα και για ένα άλλο ετυμολογικό συνδυασμό ανάμεσα στις λέξεις παιδεία και παιδιά, οι οποίες συνδέονται με το ρήμα παίζω^[2].
Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός του χορού ως μορφή μίμησης για σοβαρούς θρησκευτικούς και ηθικούς σκοπούς είναι το κατάλληλο θεμέλιο για να εξετάσουμε τον τελετουργικό χορό στην αρχαία Ελλάδα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια υψηλή μορφή ομαδικής λατρείας. Η δραστηριότητα του χορού είναι μια πολιτισμική μορφή παιχνιδιού, η οποία σε συνδυασμό με το τραγούδι και τη θυσία γίνεται τελετουργική δραστηριότητα, απαραίτητη για κάθε μέλος της κοινότητας. Αν και η ικανότητα για χορό και τραγούδι ξεπηδά αρχικά από την παρόρμηση της αδιαμόρφωτης ακόμη ανθρώπινης ύπαρξης να χοροπηδήσει τριγύρω και να φωνάξει, η χορεία, η συνειδητοποίηση της εσωτερικής παρόρμησης, είναι η πλέον εξευγενισμένη μορφή ηθικής και θρησκευτικής συμπεριφοράς, η οποία ελέγχεται από πολύπλοκους ψυχολογικούς μηχανισμούς. Εδώ υπάρχει μια παραγωγική αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ακατέργαστη φυσική ώθηση της παραγωγής ήχου και τον πνευματικό έλεγχο που μετουσιώνει τον ήχο και τον μετατρέπει σε ρυθμό και αρμονία.
Το μεγαλύτερο κοινωνικό και θρησκευτικό πλαίσιο για το παιχνίδι και το συναγωνισμό είναι η συγκέντρωση της κοινότητας. Πρόκειται για μια συνάθροιση που έχει ως χαρακτηριστικό της τον όρο αγών, (από τη ρίζα «aγ-», που σημαίνει συγκεντρώνω). Ο αγών είτε είναι ο ίδιος ο συναγωνισμός, ή περιέχεται μέσα σταγεγονότα ενός εορτασμού. Για παράδειγμα, τα Δήλια περιελάμβαναν αγώνες τραγουδιού και χορού^[3]. Επίσης, τα Παναθήναια ή άλλοι εορτασμοί των Αθηνών της κλασικής περιόδου είχαν το χαρακτήρα των αγώνων, με κεντρικό θέμα τους τους χορικούς διαγωνισμούς. Οι Ολυμπιακοί αγώνες, που έμειναν στην ιστορία για τα φυσικά τους αθλήματα, ήταν μια ευκαιρία για χορικούς διαγωνισμούς σε πανελλαδική βάση. Συνεπώς, ο χορός ως ιδέα διαθέτει μια ανταγωνιστική φύση, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την ομαδική μορφή του. Είναι η ευκαιρία του κύκλου για ομαδική λατρεία και του ατόμου για παράθεση των καλύτερων ικανοτήτων του.

Η Παρουσία των Θεών

Υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση στην αρχαία Ελλάδα πως ο χορός είναι μια ευκαιρία για παρεμβολή της θεϊκής θέλησης στα ανθρώπινα πράγματα. Τούτη η διασταύρωση των θεϊκών αρχετύπων και των ανθρώπινων πραγματώσεων μέσω του χορού είναι δυνατόν να γίνει κατανοητή, αν συνειδητοποιήσουμε το σκοπό της γιορτής ως θεμέλιου για τη θρησκευτική εμπειρία. Όπως και ο Πλάτωνας, έτσι και ο Αριστοτέλης συνδέει τον εορτασμό με την παιδιά και τα δύο μαζί με το γέλιο. Αναφέρει πως στα πρώιμα χρόνια οι θυσίες και οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκινούσαν μετά το θερισμό, όταν οι άνθρωποι ήταν κουρασμένοι από τις αγροτικές εργασίες και ήθελαν να ξεφαντώσουν. Ο Θουκυδίδης δίνει έμφαση στο γεγονός ότι οι γιορτές ήταν κοινωνικοί μηχανισμοί που βοηθούσαν στην εξισορρόπηση περιόδων παραγωγικής δραστηριότητας.
Όμως, το νόημα του παιχνιδιού των ανθρώπων θα μπορούσε να χαθεί, δίχως το θεϊκό ακροατήριο προς το οποίο απευθύνεται. Για τους λυρικούς ποιητές, τον Ηρόδοτο και τον Αριστοφάνη η εορτή είναι γιορτασμός προς τιμήν κάποιου θεού, όπως, για παράδειγμα, τα αττικά Βραυρώνια ή τα αθηναϊκά Ανθεστήρια. Ο Πλάτωνας συνδυάζει την κοινωνική και τη θρησκευτική άποψη. Για αυτόν το παιχνίδι είναι μια σοβαρή θρησκευτική δραστηριότητα, που αντανακλά το κοσμικό παιχνίδι των θεών. Άλλωστε η θρησκευτική εστίαση των ελληνικών εορτασμών φαίνεται στην εστίασή τους σε συγκεκριμένα γεγονότα, στην κεντρική τελετή προς τιμήν του θεού, δηλαδή στη θυσία ή τα ιερά, στον αγώνα, στην πομπή ή το χορό.
Η ερμηνεία του θεϊκού και του ανθρώπινου στο χορό είναι εμφανής στην ουσία της λέξης χορός και του σχετικού ρήματος χορεύω, που σημαίνει χορεύω χορικό ή κυκλικό χορό. Ο χορός και τα παράγωγά του συνήθως χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τη χορογραφική δραστηριότητα θεοτήτων όπως ο Διόνυσος, ο Απόλλων ή η Άρτεμις. Στο ανθρώπινο πλαίσιο περιγράφουν έναν ιδιαίτερο τύπο συλλογικών χορών που συνήθως εκτελούνται σε κύκλο. Ενώ η γενική λέξη για το χορό στα αρχαία Ελληνικά είναι ορχούμαι και περιλαμβάνει όλους τους τύπους του χορού, δραματικούς, λατρευτικούς κ.λπ., το ρήμα χορεύω έχει μια περιορισμένη έννοια σύμφωνα με τον Μ. Βέγκνερ, στο έργο του Μουσική και Χορός^[4]. Ο Πίνδαρος περιορίζει ακόμη περισσότερο τη λέξη και την απευθύνει μόνο σε θεϊκά αρχέτυπα, όπως ο Απόλλων ή οι Μούσες. Όταν αναφέρεται σε ανθρώπινα επιτεύγματα, προτιμά τη λέξη κώμος^[5]. Επιπλέον, στην Αθήνα του 5ου αιώνα ο κυκλικός χορός ονομάζεται ιερά, ενώ οι συμμετέχοντες αναφέρονται ως όσιοι^[6].
Η λέξη χορός στην πρώιμη εξάμετρη ποίηση πολύ συχνά προσδιορίζει τον τόπο στον οποίο τελείται η λατρεία και τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Οι Μούσες έχουν το δικό τους τόπο για χορό δίπλα στα θαυμαστά τους δώματα, στον Όλυμπο ή στον Ελικώνα^[7]. Οι Νύμφες χορεύουν σε κρυμμένους τόπους μέσα στις σπηλιές, όπως και η Ηώς στο νησί της, εκεί που ανατέλλει ο ήλιος^[8]. Χορευτικοί τόποι ήταν αφιερωμένοι σε διάφορες θεότητες, ανάμεσά τους και στην Αρτέμιδα. 'Ηταν τόποι συνάντησης για τους θνητούς και τους αθάνατους. Από έναν τέτοιο τόπο αφιερωμένο στην Αρτέμιδα ο Ερμής απήγαγε την Πολυμήλη, «την όμορφη στο χορό»^[9]. Όμως, η ιδέα ενός τόπου αφιερωμένου ειδικά στο χορό φαίνεται να έχει μινωική προέλευση. Αν και η μινωική Κρήτη ήταν πολύ διαφορετική ως προς τα πολιτισμικά της στοιχεία από την ηπειρωτική Ελλάδα, εντούτοις απόηχοι του μινωικού χορού στην ελληνική λογοτεχνία υπονοούν κάποια επίδραση^[10]. Μινωικές τοιχογραφίες της εποχής του ορείχαλκου δείχνουν πως οι χοροί στην Κρήτη γίνονταν σε τόπους φυσικής ομορφιάς, μέσα και γύρω από σπηλιές, σε συγκεκριμένα δέντρα, βωμούς και άλλα ιερά αντικείμενα κατάλληλα για την ιερή επιφάνεια μιας θεότητας. Η δύναμη του χορού να ελκύει μια ουράνια παρουσία φαίνεται στο χάραγμα του λίθου ενός δακτυλιδιού από την Κνωσσό. Ο τόπος του χορού είναι ένας αγρός με κρίνα. Τέσσερις θηλυκές μορφές έχουν τα χέρια υψωμένα σε χαιρετισμό και φαίνονται να κινούνται σε κυκλικό χορό. Ψηλά, πάνω από το έδαφος, μια πολύ μικρότερη θηλυκή μορφή υπερίπταται του χώρου. Τούτη η μορφή θεωρείται γενικά ως η θεά που ανταποκρίνεται στον επικλητικό χορό^[11].

Ο Χορός του Πολέμου και η Τελετή της Ενηλικίωσης

Ο χορός είναι τόσο παλιός όσο και ο πόλεμος. Από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε μια αμοιβαία επιρροή ανάμεσα σε αυτές τις δύο σφαίρες δραστηριότητας. Υπάρχουν πολλοί τύποι πολεμικών χορών σε όλο τον κόσμο για όλων των ειδών τις δραστηριότητες. Ο χορός στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι μια φυσική και ψυχολογική προετοιμασία για τον πόλεμο. Μπορεί να είναι ευχαριστία για τη νίκη, μυητική τελετή ενηλικίωσης των εφήβων, αποτροπαϊκός ή μαγικός. Πολλές από αυτές τις ιδέες ενυπάρχουν στους ελληνικούς πολεμικούς χορούς. Οι Κουρήτες με το χορό τους έκρυβαν τα κλάματα του νήπιου Δία, αποτρέποντας το θάνατό του. Ο πυρρίχειος με τη σειρά του ήταν μια έκφραση της πολεμικής δραστηριότητας και έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πολεμική εκπαίδευση ή τη λατρεία πολεμικών θεοτήτων.
Σε όλο τον ελληνικό κόσμο η αποφασιστική μετάβαση από την παιδική ηλικία στον ανδρισμό γινόταν μέσω της πολεμικής εκπαίδευσης. Ωστόσο, οι μουσικές ασκήσεις ήταν σημαντικές για την εκπαίδευση ενός στρατιώτη από την αρχαϊκή ακόμη περίοδο. Ο Έκτωρ στην Ιλιάδα καυχάται για τον τρόπο που χειρίζεται τα όπλα αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο πλέκει τα μέτρα για τον Άρη στη μισητή μάχη. Η λέξη που χρησιμοποιεί είναι μέλπεσθαι, από τη μολπή, το χορικό τραγούδι και το χορό^[12]. Με τη σειρά του ο Τυρταίος στη Σπάρτη και άλλοι ποιητές της αρχαϊκής περιόδου έγραψαν ελεγειακά ποιήματα με στίχους που βοηθούσαν στην εξύψωση του μαχητικού πνεύματος των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης^[13].
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η απόδοση των όπλων στους έφηβους ήταν μια ιεροφάνεια. Τα όπλα ήταν ιερά και ανήκαν στην πολιτεία, η οποία αποδίδοντάς τα τελετουργικά στους έφηβους, τους αναγνώριζε πλέον ως ενήλικες με όλα τα δικαίωματα και τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από μια τέτοια διαδικασία. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των νεαρών εφήβων ήταν η εκτέλεση του πυρρίχειου, ενός πολεμικού χορού με όπλα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο έφηβος κρινόταν για την ικανότητά του στο χειρισμό των όπλων που του πρόσφερε η πολιτεία^[14]. Αφέντρα του πυρρίχειου ήταν η θεά Αθηνά, εκείνη που γεννήθηκε αρματωμένη. Βέβαια όπλα δεν έφερε μόνον η Αθηνά. Οι Κύκλωπες παρείχαν στο Δία τα όπλα για την πρώτη πολεμική του πράξη. Η Γαία έδωσε στον Κρόνος το δρεπάνι, ενώ ο Άρης και η Άρτεμις εμφανίζονται κατά κανόνα αρματωμένοι. Συνεπώς, τα όπλα και η μάχη εμπλέκονται στον κοσμογονικό μύθο των Ελλήνων, γεγονός που ερμηνεύει τη θρησκευτική τους ένδυση σε τελετουργικά χορικά δρώμενα. Τα όπλα είναι τα μέσα για την προστασία του ιερού τόπου στον οποίο διεξάγεται ο χορός. Ωστόσο, αυτός ο ιερός τόπος είναι μεταφορικά η ίδια η πόλις ως ιδέα και ως πραγματικός τόπος.
Οι έφηβοι είναι γεννήματα της πόλης και ως τέτοια χρειάζεται να μυηθούν στα μυστικά της εύρρυθμης λειτουργίας της. 'Ενα από τα μυστικά είναι το γεγονός ότι είναι χτισμένη με βάση κάποια μουσικά μέτρα που θεμελιώνουν τις λειτουργίες της. 'Ενα άλλο μυστικό είναι η προάσπιση –με κάθε θυσία- της ύπαρξής της. Και ένα τελευταίο ότι συνδέεται θρησκευτικά με μια προστάτιδα θεότητα. Σημαντικό κομμάτι της λατρείας αυτής της θεότητας είναι ο χορός. Στον πυρρίχειο, λοιπόν, που ξεδιπλώνει την τελετουργία της ενηλικίωσης, ο έφηβος δεν έχει μόνον την υποχρέωση να επιδείξει τις φυσικές του ικανότητες, αλλά και τη λατρευτική του πρόθεση.
Βέβαια ανάλογες τελετές ενηλικίωσης υπάρχουν και για τις γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα. Η σημαντικότερη ίσως ήταν τα Αρκτεία, ένας τελετουργικός γιορτασμός κατά τη διάρκεια του οποίου τα νεαρά κορίτσια, οι άρκτοι, με χορό και συλλογικές δραστηριότητες τελούσαν το μυστήριο της άρκτου, στην αττική λατρεία της Αρτέμιδας Βραυρωνίας. Εδώ ο χορός είναι το κεντρικό θέμα και δεν μπορεί να απομονωθεί ως μοναδιαίο στοιχείο. Στο χορό στηρίζονται οι μιμητικές όψεις του τελετουργικού παιχνιδιού, οι ρόλοι τους οποίους υποδύονται με προσωπεία τα κορίτσια, καθώς και η τελική μεταμόρφωση, που είναι ο απώτατος στόχος της τελετουργίας. Η αρχαιολόγος Χρ. Σουρβίνου-Ίνγουντ σε μια εικονογραφική μελέτη υποδεικνύει το γεγονός ότι σύμφωνα με τις εικόνες που μελέτησε οι «άρκτοι», τα νεαρά κορίτσια, δεν ήταν μικρότερα των πέντε ετών και μεγαλύτερα των δέκα. Τα μικρά κορίτσια εμφανίζονται ντυμένα, ενώ τα μεγαλύτερα γυμνά από τη μέση και πάνω. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στην απεικόνιση του εφηβικού στήθους, ως ενδεικτικού σημείου της μετάβασης από την παιδική ηλικία στην έμμηνο ρύση και τη βιολογική γονιμότητα^[15]. Έτσι, τα Αρκτεία ερμηνεύονται ως τελετουργία που αναπαριστά το τέλος της παιδικής ηλικίας και τη μετάβαση σε μια ηλικία στην οποία τα κορίτσια δείχνουν σημάδια πως είναι έτοιμα για το γάμο^[16].

Ο Νεκρικός Χορός

Όντας βιολογική μετάβαση, ο θάνατος είναι μια στιγμιαία διακοπή του κοσμικού και του κοινωνικού ρυθμού. Ο θάνατος δεν προβάλλει στη σκηνή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η ζωή. Δεν είναι κάτι που ελέγχεται, όπως ο γάμος ή άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Το ίδιο το γεγονός υπονοεί έναν αποχωρισμό ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Επιπλέον, η φθορά του υλικού σώματος κάνει το χάσμα ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους και τους θεούς ακόμη μεγαλύτερο. Συνεπώς, υπάρχει κάτι το απροσδιόριστο, το μυητικό, στη διαδικασία της κηδείας, μια διακοπή του χωροχρονικού συνεχούς, από την οποία επέρχεται σχετική αταξία, εξαιτίας των κληρονομικών ανταγωνισμών που πληγώνουν την κοινότητα. Ωστόσο, η έκφραση της θλίψης στην αρχαία Ελλάδα είναι ελεγχόμενη. Δεν είναι ένα αυθόρμητο ξέσπασμα συναισθημάτων. Υπάρχει ειδικά σχεδιασμένη και τελετουργικά εκφραζόμενη συμπεριφορά σε κάθε στάδιο του θρήνου για τους συγγενείς και τις επαγγελματίες –όπως αναφέρεται στον Πλάτωνα- θρηνωδούς^[17]. Η διακοπή του συνεχούς φαίνεται και στη χορική έκφραση. Στον τελετουργικό θρήνο δεν παρασύρεται όλο το σώμα σε ρυθμική κίνηση. Η κίνηση επικεντρώνεται στο άνω τμήμα του σώματος, στο στήθος και το κεφάλι, γενόμενη έτσι περισσότερο χειρονομία παρά πραγματικός χορός^[18]. Η διακοπή της τάξης αποδίδεται περισσότερο από τις γυναίκες, οι οποίες στην έκφραση του θρήνου τους συγκρίνονται με τη φρενίτιδα του οργιαστικού χορού των μαινάδων. Η Ανδρομάχη, μαθαίνοντας το θάνατο του συζύγου της μάνιασε σαν μαινάδα^[19]. Σε αρκετές αναπαραστάσεις από αγγεία προσφορών απεικονίζονται γυναίκες σε χειρονομίες θρήνου, οι οποίες συνδέονται εικονογραφικά με την κίνηση των μαινάδων, οι οποίες εμπλέκονται στη βίαιη δραστηριότητα του σπαραγμού ενός ζώου.
Διαφορετική είναι η εικόνα στην τελετουργική ταφή του ηρωικού νεκρού. Ο Αχιλλέας διατάζει τους Μυρμιδόνες να κυκλώσουν το σώμα του νεκρού αρχηγού^[20]. Ο ίδιος τοποθετεί το χέρι του στο στήθος του συντρόφου του και ξεκινά το θρήνο^[21]. Ιδιαίτερα εντέλλει να μη λύσουν τα άλογά τους από τα πολεμικά άρματα, αλλά να έρθουν όσο κοντύτερα γίνεται μαζί με τα άλογα και να κυκλώσουν το σώμα του Πάτροκλου τρεις φορές. Τούτη η διαδικασία είναι γενικά μια μαγική πράξη εξαγνισμού. Καθώς περιφέρονται, γίνονται όλοι ένας κύκλος, μία ενότητα με τον Αχιλλέα επικεφαλής. Ο κυκλικός χορός είνqι εδώ μια υπενθύμιση της συντροφικότητας των πολεμιστών, αλλά και μια πράξη καθιέρωσης συνόρων, τα οποία κανείς δεν μπορεί να διαβεί και να ατιμάσει το νεκρό. Αν και στην Ιλιάδα τούτη η πράξη δεν περιγράφεται ως χορός, εντούτοις ο Αριστοτέλης αναφέρει πως ο πυρρίχειος στην πραγματικότητα προήλθε από τον Αχιλλέα, που χόρεψε ένοπλος γύρω από το νεκρό σύντροφό του.

Διόνυσος, Παν, Απόλλων

Ο Διόνυσος, ο Παν και ο Απόλλων είναι τρεις θεότητες με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Πάνας είναι φιλόκροτος^[22], του αρέσουν δηλαδή οι κρότοι. Ο Απόλλωνας είναι προσωποποίηση της ηρεμίας και της θεϊκής υπεροχής. Ο Διόνυσος με τη σειρά του διαθέτει μια οργιαστική φύση. Ωστόσο και οι τρεις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Λειτουργούν ως χορηγοί για τις οντότητες που τους περιβάλλουν. Ο Διόνυσος με τις Μαινάδες του, ο Απόλλων με τις Μούσες και ο Πάνας με τις Νύμφες αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές εκφράσεις του χορού. Ο Πίνδαρος αποκαλεί τον Πάνα χορευτάν τελειότατον^[23], δηλαδή τον πιο ολοκληρωμένο χορευτή. Ο Πλάτωνας βλέπει στον Διόνυσο ένα μυητή και εξαγνιστή και ο Αριστοτέλης στον Απόλλωνα ένα χορηγό της ζωής. Τρεις διαφορετικοί θίασοι με διαφορετικό προορισμό. Η διονυσιακή χορική φρενίτιδα φέρνει στο προσκήνιο της συνείδησης όλες τις κρυμμένες δυνάμεις του ασυνείδητου κόσμου, για να εξαγνιστούν στο ηλιακό φως και να γίνουν τμήματα μιας ολοκληρωμένης ύπαρξης. Η απολλώνεια ηρεμία του κέντρου αντανακλάται στο χορό των Μουσών, ενώ ο Πάνας εκφράζει το φυσικό του βασίλειο, από τα λειβάδια ως τις μακρινές κορυφές, απ' όπου μπορεί να εποπτεύει το κοπάδι του.
Με βάση τα παραπάνω αρχέτυπα μπορούμε να διακρίνουμε και διαφορετικά μονοπάτια της κοσμικής εξέλιξης, αντανάκλαση των οποίων ήταν οι γήινοι χοροί που τελούνταν χάριν των μυστηρίων, της ιδιωτικής ζωής και της προστασίας της κοινωνικής τάξης μέσα στα όρια μιας πόλης. Ο Πάνας είναι συμμέτοχος. Αρνείται να μείνει έξω από το χορό, αντιπροσωπεύοντας έτσι την καθολική ουσία της ζωής που βρίσκεται σε κάθε μορφή του εκδηλωμένου κόσμου. Ο Διόνυσος φέρνει σε επαφή την ύπαρξή μας με τα δυσθεώρητα βάθη της, μυώντας τον άνθρωπο στα μυστηριακά παιχνίδια των θεών. Ο Απόλλωνας στέκει απόμακρος στον Όλυμπο, δείχνοντας το δρόμο στους θνητούς. Το δρόμο που οδηγεί στην αθανασία και την ολοκλήρωση.

1. ^ Jane Elen Harison, Τελετουργικά Δρώμενα στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, (μτφρ. Ε. Παπαδοπούλου), Ιάμβλιχος, Αθήνα 1997: 45-47.
2. ^ Πλάτωνος Νόμοι, 673a, 803e.
3. ^ Ομηρικός Ύμνος είς Απόλλωνα, 149-150
4. ^ Περισσότερα για το όρχησις και το μολπή βλ. Wegner M., Music und Tanz, Gottingen, 1968:40-44
5. ^ Πίνδαρου Ωδαί, 14,9. Επίσης, Heath M. “ Receiving the Komos: The Context and Performance on Epinician”, στο AJA, 109 (1988):183-4.
6. ^ Ευριπίδη, Τρωάδαι, 328, όπου η Κασσάνδρα αποκαλεί τον χορό όσιο.
7. ^ Ησίοδου, Θεογονία, 2-8, 63.
8. ^ Ομήρου, Οδύσσεια, 12.318.
9. ^ Ομήρου, Ιλιάδα, 18.183.
10. ^ Στο ίδιο, 18.592.
11. ^ Περισσότερα βλ. Cain C.D., “Dancing in the Dark: Deconstructing an Narrative of Epiphany on the Isopata Ring” στο AJA, 105 (2001): 27-49
12. ^ Ομήρου, Ιλιάδα, 7.237-41.
13. ^ Τυρταίου, αποσπ. 11W.
14. ^ Bλ. επίσης Connor W.R., “Early Greek Land Warfare as Symbolic Expression”, στο P&P, 119 (1988): 3-29.
15. ^ Sourvinou-Inwood C., Studies in Girls Transitions, (Athens, 1968): 15-20.
16. ^ Στο ίδιο 60-61.
17. ^ Πλάτωνος, Νόμοι, 800de.
18. ^ Στο ίδιο, 814e.
19. ^ Ομήρου, Ιλιάδα, 22.460
20. ^ Στο ίδιο, 23.7-8, 13-14
21. ^ Στο ίδιο 23.16-17
22. ^ Αισχύλου, Πέρσαι, 448.
23. ^ Πίνδαρου, αποσπ., 99SM

τα κεριά στις τελετές μας

Οι λίθοι στην αστρολογία

Οι λίθοι έχουν παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην αστρολογία δίνοντας θετική και αρνητική επιρροή, σύμφωνα με τον πλανήτη τους. Η επιλογή των λίθων γίνεται με προσεκτική εκτίμηση του γενέθλιου χάρτη. Ο κανόνας είναι πως ένας καλά επιλεγμένος λίθος θα δώσει τη μέγιστη θετική επίδρασή του μέσα από τις κοσμικές ακτίνες του.
Η επίδραση των διάφορων οργανικών πολύτιμων λίθων στο ανθρώπινο σώμα ερευνήθηκε τα παλιά χρόνια από τους αστρολόγους. Από τότε που έχουν βρεθεί ακόμα και θεραπείες με λίθους. Η επίδρασή τους είναι κατά βάση μέσω των ενεργειακών δονήσεων που δημιουργούν όταν φοριούνται στο σώμα και επίσης μέσω του χρώματός των, κάτι που έχει αποδειχθεί επιστημονικά και τεκμηριωθεί με τις διάφορες συχνότητες των ενεργειακών δονήσεων που εκπέμπονται από τα οργανικά πετρώματα των πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων. Ποικίλλουν από τους λίθους σε λίθους οι ενεργειακές δονήσεις, οι οποίες αντισταθμίζουν τη δυσαναλογία του ανθρώπινου σώματος, λόγω ανεπάρκειας ή έλλειψης ισορροπίας των βασικών στοιχείων, δηλαδή της Γης, του Αέρα, του Πυρός, του Ύδατος και του Αιθέρα.
Ακολουθούν πίνακες, οι οποίοι προέκυψαν από προσωπική μου πείρα και εκτενή πρακτική εφαρμογή, για τους πλανήτες και τα στοιχεία και για τα ζώδια και τους μήνες.

Οι πλανήτες

Ήλιος 
Είναι χρήσιμος στα νομικά θέματα, τη θεραπεία, την προστασία, την επιτυχία, τη μαγική ενέργεια και τη φυσική ενέργεια.
Οι λίθοι είναι: ήλεκτρο, πορτοκαλί καλκίτης, καρνεόλιο, ορεία κρύσταλλος, μάτι της τίγρης, τοπάζιο.

Σελήνη
Είναι χρήσιμη στις εργασίες που περιλαμβάνουν τον ύπνο, τα προφητικά όνειρα, την κηπουρική, την αγάπη, τη θεραπεία, τη θάλασσα, το σπίτι, τη γονιμότητα, την ειρήνη, τον οίκτο και την πνευματικότητα.
Οι λίθοι είναι: ακουαμαρίνα, βήρυλλος, χαλκηδόνιος, ορεία κρύσταλλος, σεληνόλιθος, φίλντισι.

Αφροδίτη 
Είναι για εργασίες που προωθούν την αγάπη, την πίστη, τη συμφιλίωση, τις ανταλλαγές, την ομορφιά, τη νεολαία, τη χαρά, την ευτυχία, την ευχαρίστηση, τη φιλία, τον οίκτο, την περισυλλογή. Επίσης για έργα που περιλαμβάνουν τις γυναίκες.
Οι λίθοι είναι: Αζουρίτης, γαλάζιος ή ροζ ή πράσινος καλκίτης, μάτι της γάτας, χρυσοπράσιο, μαλαχίτης, περίδοτο, σοδάλιθος, τουρμαλίνης, τουρκουάζ,

Άρης
Είναι χρήσιμος για το θάρρος, την επιθετικότητα, για θεραπεία μετά από τη χειρουργική επέμβαση, τη σωματική δύναμη, την πολιτική, τη σεξουαλική ενέργεια, τον εξορκισμό, την προστασία, την αμυντική μαγεία και τα τελετουργικά που περιλαμβάνουν άνδρες.
Οι λίθοι είναι: άσβεστος, ηλιοτρόπιο, γρανάτης, κόκκινος ίασπις, όνυχας, ρουμπίνιο, σαρδόνυξ, κόκκινος τουρμαλίνης.

Δίας
Είναι καλός για την πνευματικότητα, την περισυλλογή, τον ψυχισμό και τα θρησκευτικά τελετουργικά.
Οι λίθοι είναι: αμέθυστος, σαγιλίτης.

Κρόνος
Οι λίθοι είναι καλοί για να στηρίξουν, να θεμελιώσουν, να κεντράρουν, να προστατεύσουν, να καθαρίσουν και να φέρουν τύχη.  
Οι λίθοι είναι:  οψιδιανός, αιματίτης, καστανός ίασπις, γαγάτης, όχυχας, σερπεντίνης, μαύρος τουρμαλίνης.

Ερμής
Είναι χρήσιμος για την ενίσχυση των διανοητικών δυνάμεων, της ευγλωττίας, της μαντικής, της μελέτης, της βελτίωσης του Εγώ, της επικοινωνίας, των ταξιδιών και της φρόνησης.  
Οι λίθοι είναι:  αχάτης, αβεντουρίνης, ποικιλόχρωμος ίασπις.  

Τα Στοιχεία
 
Αέρας 
Ο αέρας είναι το στοιχείο της επικοινωνίας, του ταξιδιού, και της διάνοιας.  
Οι λίθοι είναι: αβεντουρίνης, ποικιλόχρωμος ίασπις, ελαφρόπετρα.

Πυρ 
Οι λίθοι του πυρός χρησιμοποιούνται για την προστασία, την αμυντική μαγική, τη σωματική δύναμη, τη μαγική ενέργεια, το θάρρος, την τροφοδότηση (όπως η δίαιτα), και τον καθαρισμό.
Οι λίθοι είναι: ραβδωτός αχάτης, μαύρος αχάτης, καφετί αχάτης, κόκκινος αχάτης, ήλεκτρο, οψιδιανός, άσβεστος, ηλιοτρόπιο, καρνεόλιο, κιτρίνης, ορεία κρύσταλλος, αιματίτης, κόκκινος ίασπις, όνυχας, ρουμπίνιο, σαρδόνυχας, σερπεντίνης, μάτι της τίγρης, τοπάζιο, κόκκινος τουρμαλίνης.

Ύδωρ 
Οι λίθοι αυτού του στοιχείου χρησιμοποιούνται στα τελετουργικά αγάπης και σε εκείνα για τη θεραπεία, τον οίκτο, τη συμφιλίωση, τη φιλία, τον καθαρισμό, την ηρεμία ενάντια στο άγχος, την ειρήνη, τον ύπνο, τα όνειρα και τον ψυχισμό. 
Οι λίθοι είναι: αμέθυστος, ακουαμαρίνα, αζουρίτης, βήρυλλος, κυανός καλκίτης, χαλκηδόνιος, χρυσόκολλα, ορεία κρύσταλλος, νεφρίτης, λαζούριος, σεληνόλιθος, σοδάλιθος, κυανός τουρμαλίνης, πράσινος τουρμαλίνης και ροζ τουρμαλίνης.

Γη
Οι σχετικοί λίθοι αυτού του στοιχείου είναι χρήσιμοι στην προώθηση της ειρήνης, στη στήριξη και στο κεντράρισμα των ενεργειών, της γονιμότητας, των χρημάτων, της επιχειρησιακής επιτυχίας, της σταθερότητας, της κηπουρικής και της γεωργίας.
Οι λίθοι είναι: πράσινος αχάτης, βρυώδης αχάτης, πράσινος καλκίτης, μάτι της γάτας, χρυσοπράσιο, σμάραγδος, καφετί ίασπις, πράσινος ίασπις, μαλαχίτης, περίδοτο, μαύρος τουρμαλίνης, πράσινος τουρμαλίνης, τουρκουάζ.

Τα ζώδια
Κριός. Τυχερός λίθος το Καρνεόλιο. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν μεγάλη εκτίμηση στο λίθο αυτό. Στη Βίβλο των Νεκρών αναφέρεται πως τον έβαζαν μαζί με το νεκρό σαν προστασία στο ταξίδι του. Συνδέεται με την τύχη και την προστασία. Επίσης με το σημείο της Ανατολής.

Ταύρος. Τυχερός λίθος είναι ο Ροδόχρωμος Χαλαζίας, που φέρνει αγάπη και ζεστασιά. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποιούσαν στους όρκους της αγάπης και του έρωτα. Φέρνει σε επαφή τις ανθρώπινες υπάρξεις και δίνει αρμονία στην επικοινωνία.

Δίδυμοι. Τυχερός λίθος είναι το Μάτι της Τίγρης. Οι Άραβες και οι Έλληνες τίμησαν πολύ τούτον το λίθο. Φέρνει ζωή σε όσους ανήκουν στο νερό. Ακόμα, φέρνει τύχη στο σπίτι.

Καρκίνος. Τυχερός λίθος είναι ο Νεφρίτης. Φέρνει τύχη, φρόνηση και δικαιοσύνη.

Λέων. Τυχερός λίθος είναι η Ορεία Κρύσταλλος. Προστατεύει τα παιδιά από κάθε κακό. Ακόμα βοηθά στο διαλογισμό και την αυτοσυγκέντρωση. Εξασφαλίζει προστασία από κακοτυχία απομακρύνοντάς την.

Παρθένος. Τυχερός λίθος είναι ο Κιτρίνης. Διασώζει όποιον τον φορά από ξαφνικούς κινδύνους στη ζωή αναφορικά στη σωματική ακεραιότητα.

Ζυγός. Τυχερός λίθος είναι ο Οψιδιανός. Εξομαλύνει τους καυγάδες και τις έριδες. Βοηθά και ελευθερώνει τα συναισθήματα αγάπης.

Σκορπιός. Τυχερός λίθος είναι ο Αιματίτης. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θαύμαζαν τον Αιματίτη σαν ένα λίθο που δίνει ειρήνη και φανερώνει τα απόκρυφα. Για αυτό έβαζαν στον τάφο ένα σκαραβαίο από Αιματίτη. Εκτιμάται σαν πολύ σπουδαίος λίθος. Δίνει εκτός των άλλων, επιτυχία, καλή τύχη στο σπίτι και φίλους.

Τοξότης. Τυχερός λίθος είναι ο Σοδάλιθος. Στην αρχαία Ελλάδα έλεγαν πως ήταν από σόδα και πέτρα. Ο λίθος προσφέρει υγεία και ευαισθησία. Εναρμονίζει το ενεργειακό πεδίο του ανθρώπου.

Αιγόκερως. Τυχερός λίθος είναι ο Βρυώδης Αχάτης. Οι Άραβες του προδίδουν την ικανότητα της διάκρισης της αληθινής από την ψεύτικη φιλία, μεταξύ των ανθρώπων. Εκτιμάται πως φέρνει σε όποιον τον φορά τύχη στους αριθμούς και στα τυχερά παιχνίδια.

Υδροχόος. Τυχερός λίθος είναι ο Αμαζωνίτης. Φέρνει πλούτο και αφθονία.

Ιχθείς. Τυχερός λίθος είναι ο Σαγενίτης. Παρέχει ενέργεια σε όλα τα Κέντρα. Λέγεται πως δίνει τρεις φορές τύχη την ημέρα.

Οι μήνες
Για τους μήνες του έτους και σε συνοπτική αναφορά λειτουργούν οι λίθοι:

Ιανουάριος. Τυχερός λίθος είναι ο μαύρος Όνυχας. Στη μέση ηλικία δίνει αίσθηση της ευθύνης. Αντιπροσωπεύει την ισχύ και την προώθηση ενός υγιούς εγωισμού.

Φεβρουάριος. Τυχερός λίθος είναι ο Αραγωνίτης. Προωθεί μια γρήγορη διανοητική ανάπτυξη.

Μάρτιος. Τυχερός λίθος είναι ο Αμέθυστος. Ενισχύει την αίσθηση της δικαιοσύνης και φέρνει τιμιότητα.

Απρίλιος. Τυχερός λίθος είναι ο Ίασπις. Ενισχύει και ενδυναμώνει το θάρρος και τη δύναμη της θέλησης.

Μάιος. Τυχερός λίθος είναι ο Αβεντουρίνης. Προωθεί τη χαλάρωση και την αποκατάσταση.

Ιούνιος. Τυχερός λίθος είναι το Μάτι της Τίγρης. Βοηθά στη διατήρηση της μνήμης.

Ιούλιος. Τυχερός λίθος είναι το Ροζ Χαλαζίας. Βοηθά στην προώθηση της δυνατότητας για ρομαντισμό.

Αύγουστος. Τυχερός λίθος είναι η Ορεία Κρύσταλλος. Ο αγνός και καθαρός Χαλαζίας. Προάγει την αντίληψη, την ενόραση και την κατανόηση.

Σεπτέμβριος. Τυχερός λίθος είναι το Καρνεόλιο. Δίνει θάρρος και σταθερότητα.

Οκτώβριος. Τυχερός λίθος είναι ο Σερπεντίτης (Οφίτης). Βοηθά ενάντια στο άγχος. Χρησιμοποιείται στην αυτοσυγκέντρωση και το διαλογισμό.

Νοέμβριος. Τυχερός λίθος είναι ο Οψιδιανός (Οψιανός). Χρησιμοποιείται σαν βοήθημα στις μαγικές ενέργειες και εργασίες. Ζωηρεύει και εκτείνει τη συνείδηση και την επίγνωση.

Δεκέμβριος. Τυχερός λίθος είναι ο Σοδάλιθος. Προάγει το αληθινό στήριγμα της ζωής. Επίσης κάνει σταθερά τα προσωπικά συναισθήματα και βοηθά την έκφρασή τους.

Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, καθολικά, ο λίθος Τουρκουάζ επιδρά σε κάθε μήνα και ζώδιο, θετικά. Επίσης το Ήλεκτρο χαρακτηρίζεται σαν το κατ’ εξοχήν φυσικό φυλακτό για την παιδική ηλικία. Ακόμα, το μαύρο Κοράλλι είναι για προστασία ενάντια σε κάθε είδους μαγείας και πιο συγκεκριμένα της «μαύρης» μαγείας.

Πώς και γιατί επηρεάζει ακόμα τον κόσμο μας η πρώιμη διάκριση τής Εκκλησίας σε βάρος τών γυναικών

http://www.religionandgender.org/index.php/rg/article/view/URN%3ANBN%3ANL%3AUI%3A10-1-114486/pdf_1
Πώς και γιατί επηρεάζει ακόμα τον κόσμο μας η πρώιμη διάκριση τής Εκκλησίας σε βάρος τών γυναικών; Παρουσίαση καινούριου βιβλίου

Catachresis in Côte d’Ivoire: Female Genital Power in Religious Ritual and Political Resistance

Laura S. Grillo

URN:NBN:NL:UI:10-1-114481

Abstract

Ivoirian women vehemently protest the violence and calamity of civil war by deploying an embodied rhetoric of ritual, appealing to the traditional religious concept of “Female Genital Power”. I propose that their imagistic resistance to the postcolonial state represents a catachresis, with a few interesting twists. Most salient is that what women reinscribe onto the political scene is not as a feature of the imperial culture but the concept-metaphors of indigenous religion, and especially the image of Woman as the source of moral and spiritual power from which proceeds all political, religious, and juridical authority. Whereas the logocentrism of the academy, and postcolonial theory in particular, leads to aporia, ritual remands scholars into the situation of the actual world, where women are actively engaged in self-representation that both defies projected depictions of them and rejects their absence from state conceptions of power.

Καινούρια σπουδαία ταινία

24th October 2013, 6.30pm
Lighthouse Cinema, Smithfield, Dublin 7

You are warmly invited to a free film screening of

Weapon of War

The screening will be followed by a panel discussion, Q&A and reception.

Panel will include:

• Femke van Velzen: Documentary film-maker; Director of numerous award winning documentaries including ‘Weapon of War’.
• Dearbhla Glynn: Documentary film-maker; Director of the award winning ‘The Value of Women in the Congo’.
• Salome Mbugua: CEO, AkiDwA.

Weapon of War

Weapon of War is an award-winning film honored by Amnesty International. It journeys to the Democratic Republic of Congo (DRC) where after decades of conflict between rebels and government forces, Congolese women and girls have fallen victim to rape on a massive scale; with the numbers continuing to rise. The film journeys to the heart of the crisis, where through personal interviews with soldiers and former combatants we meet the perpetrators and hear their shocking testimony about rape. One of the first things that becomes apparent from the confessions of these men is that, as was the case before the war, discrimination against women and girls underlies the violence towards them. Please note: This film contains scenes some viewers may find disturbing.