Στοιχειώδης Βιβλιογραφία για τη Θεά

Ευρώπη

      Campbell Joseph. Oriental Mythology. 1973 London
      Driver Godfrey. Canaanite Myths and Legends. 1956-71; T&T Clark Edinburgh
      Graves, Robert. The White Goddess. 1961. Faber & Faber London
      Monaghan Patricia. Women in Myth and Legend. 1981 Junction Books London
      New Larousse Encyclopaedia of Mythology. 1973. Book Club Associates, London
      Walker Barbara .The Woman's Encyclopedia of Myths and Secrets. 1981.
      Harper & Row. San Francisco
      © Asphodel P. Long (unpublished, 1999)
Ορφικοί Ύμνοι

      1. M.J.Vermaseren. Cybele and Attis. The Myth and the Cult. Thames &  Hudson, London 1977 p.186.
      2. See W.K.C.Guthrie. Orpheus and the Greek Religion. Methuen, London,       1935/52. p. 257ff.
      3. The Hymns of Orpheus. Μετάφραση by Thomas Taylor and collected in   "Thomas Taylor the Platonist", επιμέλεια Kathleen Raine και  G.M. Harper,     RKP, London, 1969 (Taylor lived 1758-1835)
      4. Vermaseren όπως παραπάνω, σελ. 10
      5. ,, ,, p. 11 quoting Callimachus Hymn to Demeter, επιμέλεια  E. Cohen.
      6. ,, ,, P. 10
      }7. Apostolos N. Athanassakis. The Homeric Hymns, John Hopkins University       Press. Baltimore & London. 1976.
      © Asphodel P. Long (Arachne 9, 1989)

Η Λευκή Θεά Πρόκληση ή Έμπνευση; Η Λευκή Θεά στον σύγχρονο φεμινισμό και τις γυναικείες σπουδές

Επιλεγμένη Βιβλιογραφία
Billington, Sandra & Green, Miranda The Concept of the Goddess Routledge 1996
Christ, Carol P. The Rebirth of the Goddess Harper Collins San Francisco 1997
 Conkey, Margaret & Tringham, Ruth Archaeology & the Goddess : in Feminisms  in the Academy. Stanton D.C. & Stewart A.J. (επιμέλ.) Univ of Michigan  1995:199-247
 Davidson, Hilda E. The Role of the Northern Goddess. Routledge 1998
 Davis, Elizabeth G. The First Sex. Penguin . London 1975
 Eller, Cynthia Living in the Lap of the Goddess. Beacon Press, Boston, 1993/1995
 Firla, Ian Foreword to White Goddess Conference Programme, Sept. 1998.
 Frymer-Kensky, Tikva In the Wake of the Goddesses. Free Press NY 1992
 Gimbutas, Marija The Language of the Goddess Harper & Row San    Francisco ,1989
  ____ The Civilisation of the Goddess Harper & Row SF 1991      Goldenburg, Naomi Changing of the Gods. Beacon Press Boston. 1979
 Graves, Robert & Patai, Raphael Hebrew Myths: the Book of Genesis.       Doubleday NY 1963
 Hurtado, Larry (ed) Goddesses in Religions and Modern Debate. Scholars  Press Atlanta 1990
 Hutton, Ronald The Neolithic great goddess: a study in modern tradition.     in Antiquity 1997 :91-99
LaMonte, Willow (ed) Goddessing Regenerated, Malta. Spring 1998      Long, Asphodel P. In a Chariot Drawn by Lions:the search for the female in  deity The Womens Press 1992
 Long, Asphodel P. The One and The Many: the Great Goddess  Revisited:Feminist Theology :May 1997:13-29
  ____ The Goddess Movement in Britain Today Feminist Theology .Jan 1994:11-39
   _____ Asherah, The Tree of Life and the Menorah BISFT Sophia Paper no. 1  Neath 1998
Matthews, Caitlin Sophia Goddess of Wisdom: the divine feminine from black  goddess to world soul. Mandala London 1991
 McCance, Dawne Understandings of "The Goddess" in contemporary feminist  scholarship . in: Hurtado , L. (ed) 1990
McCrickard, Janet Eclipse of the Sun: an investigation into sun and moon  myths. Gothic Image Publications. Glastonbury 1990
Monaghan ,Patricia O Mother Sun! a new view of the Feminine. Crossing     Press Freedom CA 1994
Matriarchy Study Group Goddess Shrew. London 1977 ---- The Politics of Matriarchy London 1978
 Olson, Carl The Book of the Goddess Past and Present Crossroad NY 1995
Pearson, J., Roberts, R. & Samuels, G.(επιμέλ.) Nature Religion Today      Edinburgh Univ. Press 1998
Raphael, Melissa Thealogy & Embodiment Sheffield Academic Press 1997
Ruether, Rosemary R. Sexism and God Talk SCM Press 1983     
Schussler Fiorenza, E. In Memory of Her Crossroad NY 1983
  ---- But She Said Beacon Boston 1992
 
Arthur, Rose H. The Wisdom Goddess: feminine motifs in eight Nag Hammadi  Documents. University Press of America. 1984.
Ashe, Geoffrey. The Virgin. 1976
Bernal, Martin. Black Athena: The Afro-Asiatic Roots of classical       civilisation. τόμοι 1 & 2. 1987/1991
 Durdin-Robertson, Lawrence. The Goddesses of Chaldea, Syria and Egypt.  Cesara Publications Eire. 1975
  Engelsman, Joan C. (γιά τη μετάφραση του Ύμνου της Ίσιδος σχετικά με την αυτοεκτίμηση) The   Feminine Dimension of the Divine. 1979
  Fox, Matthew. Original Blessing: a primer in Creation Spirituality. 1987
  Gadon, Elinor. The Once and Future Goddess. 1989
  Gage, Matilda J. Woman, Church and State. Persephone Press ανατύπωση . 1980
  Gimbutas, Marija. Goddess and Gods of Old Europe. 1982 (και άλλα της ίδιας συγγραφέως)
      Gleason, Judith. Oya: In Praise of an African Goddess. 1987
      Graves, Robert. The White Goddess. Faber. 1948.
      Graves, Robert. (μετάφρ.) The Golden Ass. (Lucius Apuleius) Penguin.
      1950
      Grey, Mary. The Wisdom of Fools? Seeking Redemption for Today. 1989
      Griffin, Susan. Woman and Nature. 1978
      Idowu, E.B. African Traditional Religion. SCM. 1973
      King, Ursula. Women and Spirituality. 1989,1993
      Long, A.P. In a Chariot Drawn by Lions. The Womens Press.1992
      Matthews, Caitlin. Sophia, Goddess of Wisdom: the divine feminine from  black goddess to world soul. Mandala. 1991
      Meyerowitz Eva. Akan Traditions of Origin. 1952
      Meyerowitz Eva. And yet Women Once Ruled Supreme. Pamphlet Press. 1986
      Meyerowitz Eva. The Akan of Ghana, Their Ancient Beliefs. 1958
      Meyerowitz Eva. The Divine Kingship in Ghana and Ancient Egypt. Faber. 1960
      Meyerowitz Eva. The Sacred State of the Akan. Faber. 1951
      Pagels Elaine. Adam, Eve and the Serpent .1988
      Pagels Elaine. The Gnostic Gospels. 1979
      Parrinder, E.G. West African Religions. 1949/61
      Patai Raphael. The Hebrew Goddess. 1967, 1978, 199O
      Pirani A. The Absent Mother: Restoring the Goddess to Judaism and
      Christianity. Mandala. 1991
      Plant, Judith (επιμέλεια). Healing the Wounds: the promise of Eco- feminism. 1989
      Pritchard, J. B. The Ancient Near East. Τόμοι 1 & 2. 1958
      Rattray R.S. Religion and Art in Ashanti. OUP. 1927/59.
      Robinson James (επιμέλεια). The Nag Hammadi Library in English. 1977, 1988.
      Robinson, James. The Future of our Religious Past. SCM. 1964
      Sandars, Nancy (μετάφραση). Poems of Heaven and Hell from Ancient
      Mesopotamia. Penguin. 1971.
      Sandars, Nancy (μετάφραση). The Epic of Gilgamesh. London. 1960.
      Scholem Gershom. Kabbalah. 1974
      Schussler Fiorenza Elisabeth. Bread Not Stone: the challenge of feminist  biblical interpretation. 1984
      Schussler Fiorenza Elisabeth. Searching the Scriptures, τόμοι1 & 2. 1993 &  1995.
      Shiva, Vandana. Staying Alive: women, ecology and development. 1988
      Teish, Luisah. Jambalaya. 1987
      Trible, Phyllis God and the Rhetoric of Sexuality. PA. 1978
      von Kellenbach, Katharina. Anti-Judaism in Feminist Religious Writings.  Scholars Press. 1994.
      West. Martin L. The Orphic Hymns. Clarendon. 1984
      Wilken, Robert (επιμέλεια). Aspects of Wisdom in Judaism and Early Christianity.  1975
      Winton Thomas D. Documents from Old Testament Times. 1961
      Witt Reginald. Isis in the Graeco-Roman World. Thames & Hudson London. 1971
      Wolkstein Diane & Kramer S.N. Inanna, Queen of Heaven and Earth. 1983
      Course Outline © Asphodel P. Long 1995

Ασερά, το Δέντρο της Ζωής και η Μενορά: Συνέχεια μιάς Θεάς; Ιουδαϊκό Σύμβολο;
      
Επιλεγμένη Βιβλιογραφία
Ackroyd, Peter. 'Goddesses,Women and Jezebel' in A. Cameron & A. Kuhrt (eds) Images of Women in Antiquity. Croom Helm, London, 1983
Albright, W. F. Goddess of Life and Wisdom. Hebraica 36, 1920 pp 258-394.
Beck. P. The Drawings from Horvat Teiman (Kuntillet Ajrud) . Tel Aviv 9. (1982:3-86)
Binger, Tilde Asherah: the Goddess in the Texts from Ugarit, Israel and the Old Testament. 1997. Sheffield Academic Press. Sheffield.
Cook Roger The Tree of Life. 1974 Thames and Hudson, London
Cross F,M. Canaanite Myth and Hebrew Epic 1973 Harvard Univ. Press. Harvard.
Dahoo, D. M. Ancient Semitic Deities in Syria and Palestine. in Moscati, S. (ed) Le Anticho Divinita semitiche 1958:65-94
Danby, H. The Mishnah. Oxford Univ. Press 1933
Day, John. Asherah in the Hebrew Bible & North Semitic Literature. Journal of Biblical Studies, (JBL) vol. 5, no. 3 pp 395-408
Delcor, M. Religion d'Israel et Proche Orient Ancien. Brill, Leiden. 1976
Dever, William Asherah, Consort of Jahweh? New Evidence from Kuntillet Ajrud. Bull. of American Schools of Oriental Research. no 255.1984:21-37 Women’s Popular Religion, suppressed in the bible, now revealed by archaeology. Biblical Archaeological Review (BAR) Mar/April 1991
Driver, G. R. Canaanite Myths and Legends. 1956 T&T Clark, Edinburgh
Edwards, I.E.S. A Relief of Qudshu Astarte. in Journal of Near Eastern Studies. 1955. Vol 14: 49-51
Emerton, J.A. New Light on Israelite Religion: the implications of the inscription from Kuntillet Ajrud.in : Zeitschrift fur alt-testamentliche Wissenschaften, 94. (1982) :2-20
Encyclopaedia Judaica ; The Jewish Encyclopaedia ;
The Bible, Revised Standard Version
Fiorenza, E.Schussler Bread Not Stone 1984 Beacon Press Boston
Goodenough, E.R. Jewish Symbols in the Greco-Roman Period 1965 Bollingen Series XXXVII, Pantheon Toronto.
Gray, John Ugarit. in Winton Thomas, D. (ed) 1967 Archaeology and Old Testament Study. Clarendon Press. Oxford
Freedman D. N. Bib. Arch. Review. 1987 Dec. :241-249
Gray, John The Canaanites. Thames & Hudson London 1964
Hadley, J. M. Evidence for a Hebrew Goddess: the cult of Asherah in ancient Israel and Judah. Cambridge Univ. Press 1997
Hadley, Judith The Khirbet El Qom Inscription. Vetus Testamentum, Vol.XXXV11 No. 1 1987 pp 50-62
Halevi Ze'ev B.S. The Tree of Life Gateway Books, Bath 1991
Hestrin, Ruth The Lachish Ewer and the Asherah. Israel Exploration Journal 37 (1987) :212-23
Hestrin, Ruth Understanding Asherah: exploring Semitic Iconography. BAR Vol XVII no. 5 1991: 50-59
Hestrin, Ruth The Cult Stand from Taanach and its Religious Background. in 1987 Studia Phoenicia V. U.Peeters. Leuven.
Korsak, M.P. At the Start : the Story of Genesis. Sheffield Academic Press 1994
Long, A. P. The One or the Many: the Great Goddess Revisited. Feminist Theology, no. 15, May 1997: 13-29 Sheffield Academic Press Sheffield
In a Chariot Drawn by Lions. The Womens Press, London 1992.
The Goddess in Judaism, a historical perspective. in: Pirani, A. (ed) 1991
Margalit, Baruch The Meaning and Significance of Asherah Vetus Testamentum 40(1990):264-97.
Meshel, Ze'ev.Did Jahweh have a Consort? Biblical Archaeology Review vol 5/2 1979 :24-36 Kuntillet Ajrud:and Israelite religious centre from the time of the Judean Monarchy. 1978 Museum Catalogue 175, Israel Museum, Jerusalem
Meyers, Carol,L. The Tabernacle Menorah. Scholars Press Missoula, 1976
Oden, Robert. A.The Persistence of the Canaanite Religion. Bib. Archaeology. Vol 39 1976 :31-36
Olyan, S.M. Asherah and the Cult of Yahweh in Israel. 1988 Scholars Press Atlanta.
Patai, Raphael The Hebrew Goddess. Wayne Univ. Press Detroit 1990
Perlman, A. Asherah and Astarte in the Old Testament. Ph.D. Dissertation, Univ. of California. (available through University Microfilms,Ann Arbor)

Pettey, R. Asherah, Goddess of Israel. Peter Lang. NY 1990
Pirani, Alix. The Absent Mother. Restoring the Goddess to Judaism and Christianity. 1991. Mandala London
Primavesi Anne From Apocalypse to Genesis: ecology , feminism and Christianity. 1991. Burns and Oates, Tunbridge Wells.
Ruether , Rosemary R. Sexism and God Talk.1983. SCM Press London
Scholem Gershon The Kabbalah and its Symbolism. 1969. Schocken. NY
Scholem, Gershon Merkabah Mysticism and Talmudic Tradition.1960.The Jewish Theological Seminary of America. New York
Smith, Mark S.The Early History of God : Jahweh and the other deities in Ancient Israel. Harper & Row San Francisco 1990
Smith,, Morton. Palestine Parties and Politics that shaped the Old Testament. Columbia Univ. Press. NY & London 1971
Taylor, Joan E. The Asherah, the Menorah and the Sacred Tree. in Journal for the Study of the Old Testament. 66 (1995) 29-54
Trible, Phyllis God and the Rhetoric of Sexuality. 1978 Fortress Press, PA.
Wallace, H.N. The Eden Narrative. Scholars Press Atlanta 1985
Wiggins, S. A Re-assessment of Asherah. Verlag Butzen & Bercker 1993 .
Yarden,L. The Tree of Light: a Study of the Menorah. Cornell Univ. Press. Ithaca. 1971    

Για την προγόνισσα Λίλιθ

Από τη Βικιπαίδεια:
Η Λίλιθ είναι μυθικός θηλυκός Μεσοποτάμιος νυχτερινός δαίμονας που σχετίζεται με τον άνεμο και πιστεύεται ότι βλάπτει τα παιδιά. Στο Ταλμούδ και το Μιδράς, η Λίλιθ εμφανίζεται σαν νυχτερινός δαίμονας. Σύμφωνα με κάποια απόκρυφα κείμενα της καθολικής εκκλησίας, η Λίλιθ ήταν η πρωτόπλαστη γυναίκα και φτιάχτηκε όπως ο Αδάμ από χώμα, οπότε ήταν ίση του, σε αντίθεση με την Εύα.
Όταν ο Αδάμ προσπάθησε να την καθυποτάξει, η Λίλιθ πρόφερε το ιερότερο από τα ονόματα του Θεού και υψώθηκε στον ουρανό. Ο Αδάμ παραπονέθηκε στον Θεό, ο οποίος της έδωσε την επιλογή ή να υποταχθεί στον Αδάμ είτε να φύγει από τον Κήπο της Εδέμ και πολλά από τα παιδιά που θα κάνει να πεθαίνουν. Η Λίλιθ, για να μπορέσει να έχει ελεύθερη βούληση, διάλεξε να εγκαταλείψει τον Κήπο της Εδέμ. Έπειτα από τη φυγή της, ο Αδάμ νιώθοντας μοναξιά παρακάλεσε το Θεό και του έδωσε μια γυναίκα πιο υποτακτική, την Εύα.
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους καναΐτες.
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας. Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.
Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε και πολλές ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες αρχαίες Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η ινδική Κάλι και άλλες.
Με όλες αυτές τις προ-Εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννιέται η απορία για το κατά πόσο η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα. Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ και ως η θηλυκή έκφρασή του. Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού, καθώς και ως το πρώτο σούκουμπους που επιτίθετο στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν.
Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό. Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.
Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλη μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Καρλ Γιουνγκ, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.
Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θηλυκότητας. Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της και η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της παραμερίζεται και απορρίπτεται.
Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλοντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα. Λατρεύεται όμως μέχρι τις μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η Ηγέτιδα των άυλων Βαμπίρ (incubi & succubi).
Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ. Όπως και ο Αδάμ, δημιουργήθηκε από τον Θεό ^[1] ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο. Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν:

    ...και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα (Γένεσις 2:24)    

Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα. Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό. Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγω της πατριαρχικής αντίληψης και επικράτησης των Ιουδαίων/Χριστιανών.
Ο σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ (σεξουαλικά κατά το να είναι "από κάτω"), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να διωχτεί από τον Θεό στην έρημο. Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκιήλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο. Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές, που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους.

Άλλοι μύθοι και μορφές

• Το Φίδι που δελέασε την Εύα με τον Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.
• Ερωμένη του Εωσφόρου στην κόλαση: αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.
• Το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον Θεό για τον φόνο του Άβελ
• Μητέρα των Λίλουμ, των Γήινων δαιμόνων.
• Στην αρχαία Σουμερία, η Λίλιθ ήταν Θεότητα και βοηθός της Ινάννα.
• Στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με αυτήν της Λιλ, Σουμέριας Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων. Αργότερα στην Ανατολή παρομοιάστηκε με την Λαμαστού, ένα δαιμονικό θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών. Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Ζοχάρ), ως η μητέρα των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).

1. ↑ "από το χώμα της Γης... κατ' εικόνα του Θεού Αυτός τους δημιούργησε, άνδρα και γυναίκα τους δημιούργησε" (Γένεση 1:27)

 Και από το youtube 
http://www.youtube.com/watch?v=BsCxOo2V_m4 H ιστορία τής Λίλιθ

και το πανέμορφο τραγούδι τής Νένας Βενετσάνου από τα μεγάλα χρόνια τών φεμινισμών
http://www.youtube.com/watch?v=tnmfbLr7RAQ

Μία πρώτη, πρόχειρη, αδούλευτη παρουσίαση μορφών της Μεγάλης Θεάς

Πλευρές της Θεάς Η Θεά είναισ ένα θεϊκό ον με υπερφυσικές δυνάμεις και ιδιότητες την οποία πιστεύουν και λατρεύουν πολλοί άνθρωποι. Είναι για πάρα πολλούς ανθρώπους η πηγή της ζωής και λατρεύεται ως βασική θεότητα σε πολλές θρησκείες.
Η Λευκή Θεά
Εγώ, που υπήρξα πριν υπάρξει το σύμπαν
εγώ που θα υπάρχω όταν το σύμπαν πάψει να υπάρχει
εγώ που υπάρχω εκεί όπου γεννιούνται τα πάντα
εγώ από την οποία τα πάντα εκπορεύονται και στην οποία τα πάντα επιστρέφουν
εγώ, η Λευκή Θεά, έχω αποκαλύψει τα Μυστήρια.

Νταϊάνα, Θεά του κυνηγιού – η ελληνίδα αντίστουχή της ήταν η Άρτεμις με την οποία έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.

Οι κέλτικες λέξεις dianna και diona σημαίνουν “θεϊκή” και “λαμπρή” αντιστοίχως.

Στη βόρεια πλευρά της Λίμνη Νέμι¹, κοντά στη Ρώμη, υπήρχε το ιερό άλσος και ο ναός της Νταϊάνας.

---

Η Νταϊάνα είναι η Κυνηγός και η Θεά της γονιμότητας, της γέννας και της άγριας φύσης . Σχετίζεται με τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, με τις γιορτές της πυράς. Το προσωνύμιό της Βέστα μαρτυρά πως στο Ιερό της υπήρχε άσβεστη φωτιά. Η ετήσια γιορτή της, στις 13-14 Αυγούστου, συμπίπτει με το κατακαλόκαιρο. Γίνονται επικλήσεις τής Νταϊάνας για την προστασία της σοδειάς.

Συχνά εικονίζεται με πυρσό, που συμβλίζει τη φλογερή της φύση.

Εκτός από την Ηγερία και την Κυρά της Λίμνης, άλληθεότητα που σχετίζεται με την Νταϊάνα είναι ο Βίρμπιους, που συγγενεύει με τον Ιππόλυτο. Από τους ακολούθους της ήταν και ο Βασιλέας των Τελετουργιών, που είχε την υποχρέωση να κόβει ένα κλαδί από ένα ορισμένο δέντρο, που συχνά ταυτίζεται με τον Χρυσό Κλώνο του Βιργιλίου, και να σκοτώνει τον προκάτοχό του πριν πάρει τη θέση του, οπότε γίνεται Ιερέας – Σύνευνος -Εραστής της Θεάς. Διατηρεί αυτό το αξίωμα μέχρι να έρθει η ώρα του για την τελετουργική θανή, από τα χέρια ενός ικανότερου διαδόχου -πρόκειται για μεταφορά στην ανθρώπινη ζωή του Κύκλου της Ζωής, δηλαδή της Γέννησης, του Θανάτου και της Αναγέννησης.

Αντιστοιχίες

Ζώο: Σκύλος

Ημέρα: Παρασκευή, Δευτέρα

Γιορτές: 12 Φεβρουαρίου, 13 Αυγούστου, 22 Νοεμβρίου
Μήνας: Νοέμβρης

Tree: Όπλο: Τόξο

[Image: Correggio]

Χάθορ – Οφθαλμός τού Ρα

Η Χάθορ ήταν κόρη του Ρα, Θεού του Ήλιου. Ονομάζεται και “Οφθαλμός του Ρα” και ταυτίζεται με τη Σεκμέτ, την εκδικητική θεότητα που έχει τη μορφή λέοντα.

Εκτός από Ὁφθαλμός του Ήλιου, η Χάθορ είχε κι τους τίτλους Κυρά της Δύσης, Κυρά των Ουρανών, Κυρά των Άστρων, Χρυσάφι, Κυρά της Συκομουριάς, Χρυσή.

Την στέλνει ο Ρα με τη μορφή ενός παντεπόπτη οφθαλμου για να παρακολουθεί την ανθρωπότητα. Σε ώρες μεγάλης ενοχλησης, γινόταν άγρια και καταστροφική. Το Ανκ ² λέγεται πως είναι αποτύπωμα του Οθφαλμού της Χάθορ και είναι σύμβολο καλής τύχης .

Η Χάθορ ήταν μία αγελάδα – θεά που ερμηνεύται ως Κυρά των Ουρανών: ως ουράνια αγελάδα στηρίζει με τα τέσσερα πόδια της τον θόλο του ουρανού, ενώ η έναστρη γαστέρα της ήταν ο ίδιος ο ουρανός.

Είναι, επίσης, και μητέρα – θεά και σχετίζεται στενά με τους βασιλείς και τους φαραώ. Στον ναό τού Deir el-Bahri, απεικονίζεται ως ουράνια αγελάδα που θηλάζει τον φαραώ. Οι κυρίες των βασιλικών τίτλων συχνά υιοθετούσαν τον τίτλο “Ιέρεια της Χάθορ” προς τιμήν της.

Προστάτευε τις γυναίκες στην εγκυμοσύνη και στη λοχεία. Ως Θεά της γονιμότητας και της .... υγρασίας, σχετιζόταν με την πλημμυρίδα στον Νείλο. Με τη μορφή αυτή, σχετίζεται με το άστρο -σκύλο, τον Σοπντέντ, ή Σόθι στα ελληνικά, δηλαδή τον Σείριο. του οποίου η άνοδος στον ορίζοντα προμήνυε την ετήσια πλημμύρα του Νείλου.

Κυριαρχούσε στον μήνα Αθύρ, δηλαδή από τις 17 Σεπτεμβρίου (γενέθλια της Χάθορ) ως τις 16 Οκτωβρίου, που ήταν ο τρίτος μήνας της πλημμύρας.

Ως θεά της μουσικής, σύμβολό της ήταν το σείστρο. .

Στα κιονίκρανα των ναών της, η Χάθορ συχνά απεικονίζεται με κεφάλι αγελάδας και στέμμα που αποτελείται από κέρατα που στηρίζουν τον δίσκο του Ήλιου. Το σύμβολο του ήλιου αργότερα υιοθετήθηκε από την Ίσιδα. Απεικονίζεται επίσης και ως στέλεχος παπύρου (τελείτο μιά τελετουργία προς τιμήν της, όπου έκοβαν πάπυρους), ως φίδι ή ως σείστρο.

Η συκομουριά ήταν ιερή για τη Χάθορ. Η συκομουριά ήταν δέντρο ιερό, που χάριζε στους νεκρούς σκιά και τροφή όταν ξεκινούσαν το ταξίδι τους για τον άλλο κόσμο. Η σχέση με το δέντρο αυτό αργότερα μετατέθηκε στην Ίσιδα στην οποία αποδόθηκαν και οι περισσότερες ιδιότητες της Χάθορ.

Η είσοδος στον κάτω κόσμο εθεωρείτο πως βρικόσταν στον δυτικό ορίζοντα, τον τόπο του δύοντος ηλίου, και το βασίλειο των νεκρών είχε ονομαστεί “Χώρα των Δυτικών”: από εδώ προέρχεται ο τίτλος τής Χάθορ: Κυρά της Δύσης. Στη Βίβλο των Νεκρών αναφέρεται ως Κυρά των Δυτικών Βουνών ή των Δυτικών Κορυφών και εκεί συναντιέται με τον Ρα που βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα. Η προστασία της απλώνεται στους νεκρούς με τη μορφή ενδύματος που λέγεται τζέστεν και προσφέρει ασφάλεια στον δρόμ αι προστασία από τους εχθρούς που ζουν στη Νήσο του Πυρός.

Η Χάθορ ως Θεά τού Έρωτα, της Μουσικής και του Χορού

Στην Αρχαία Αίγυπτο η Χάθορ θεωρείται υπέρτατη Θεά του έρωτα, της Ουράνιας Γοητείας. Είναι, λοιπόν, προφανές το πώς οι Έλληνες τη συνέδεσαν με την Αφροδίτη. Στην ερωτική ποίηση περιγράφεται ως “χρυσή” ή “Κυρά των Ουρανών”.

Έχτισα ένα σπίτι για τη Θεά

φτιαγμένο από το ξύλο της συκομουριάς.

Κάτω από τα φύλλα της φοινικιάς

Τρώω ψωμί για να τήν τιμήσω.

Χάθορ, Γερακίνα των Ουρανών,

Ξεκουράσου στα μέλη τού δέντρου μου.

Χάθορ, Οίκε του Ήλιου,

Ζήσε στο σπίτι μου γιά πάντα.

Ο Οφθαλμός του Ρα³

1Η Λίμνη Νέμι βρίσκεται στα ανατολικά της Ρώμης. Στα αρχαία χρόνια ηταν γνωστή ως Κάτοπτρο της Νταϊάνας, επειδή η αντανάκλαση της σελήνης στα νερά της φαινόταν τέλεια από τον ναό

Από το κοντινό ιερό σπήλαιο, έρεε ένας χείμαρος ως τη λίμνη. Αυτός ο χείμαρος σχετιζόταν με τη νύμφη Ηγερία. Τόσο η Ηγερία όσο και η Νταϊάνα είναι πρώιμες μορφές της Κυράς της Λίμνης, που σχετιζόταν στενά με τον φύλακα του ιερού άλσους της Νταϊάνας, που ήταν γνωστός ως Rex Nemorensis, δηλαδή Βασιλέας των Δασών.

Στα Γαελικά η λέξη neimed σημαίνει άδυτο ή άσυλο και προέρχεται από τη λατινική λέξη nemus που σημαίνει ιερό άλσος .

2he ankh appears frequently in Egyptian tomb paintings and other art, often at the fingertips of a god or goddess in images that represent the deities of the afterlife conferring the gift of life on the dead person's mummy; this is thought to symbolize the act of conception.[citation needed] Additionally, an ankh was often carried by Egyptians as an amulet, either alone, or in connection with two other hieroglyphs that mean "strength" and "health" (see explication of djed and was, above). Mirrors of beaten metal were also often made in the shape of an ankh, either for decorative reasons or to symbolize a perceived view into another world.[citation needed]
Mika Waltari, who wrote the fictionalized documentary/novel "The Egyptian" in 1949, wrote of the origin of monotheistic culture in ancient Egypt, where the ankh first appeared as the symbol of this following. The first pharoah to take on the name "ankh" within his own was the well known boy king, Tut-ankh-amon. According to this young king, Amon was the only God, symbolized by the sun resting on the horizon; thus the circle resting on a horizontal bar. It is also alleged that Tutankhamon did not die a natural death, but was challenged in to a situation which brought about his injury and death. This, allegedly, (and quite possibly, through romantized fiction) was performed by those against this early monotheism.
A symbol similar to the ankh appears frequently in Minoan and Mycenaean sites. This is a combination of the sacral knot (symbol of holiness) with the double-edged axe (symbol of matriarchy)[4] but it can be better compared with the Egyptian tyet which is similar. This symbol can be recognized on the two famous figurines of the chthonian Snake Goddess discovered in the palace of Knossos. Both snake goddesses have a knot with a projecting loop cord between their breasts.[5] In the Linear B (Mycenean Greek) script, ankh is the phonetic sign za.[6]

Ankh symbol

Crux ansata in Codex Glazier
The ankh also appeared frequently in coins from ancient Cyprus and Asia Minor (particularly the city of Mallus in Cilicia).[7] In some cases, especially with the early coinage of King Euelthon of Salamis, the letter ku, from the Cypriot syllabary, appeared within the circle ankh, representing Ku(prion) (Cypriots). To this day, the ankh is also used to represent the planet Venus (the namesake of which, the goddess Venus or Aphrodite, was chiefly worshipped on the island) and the metal copper (the heavy mining of which gave Cyprus its name).
David P. Silverman notes how the depiction of the ancient Egyptian ankh was preserved by the Copts in their representation of the Christian cross, the coptic cross.[8]

3Για χιλιάδες χρόνια, ως και σήμερα, όταν οι Αιγύπτιοι θέλουν να πουν "φαίνεται"ή "διακρίνεται" ή "βλέπω" χρησιμοποιούν τη ρίζα "ρα". Η προφορά "ραα" στα αιγυπτιακά σημαίνει "φαίνεται" ενώ το ρήμα "αραου" σημαίνει "βλέπω". "Αουρ", πάλι στα αραβικά, σημαίνει βουνό. Ο παραπάνω συλλογισμός σίγουρα μας θυμίζει το αρχαιοελληνικό ρήμα "οράω", που σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή "βλέπω". Μας θυμίζει επίσης το αρχαιοελληνικό " όρος". Το όρος, δηλαδή το βουνό. Σημείο σε μεγάλο υψόμετρο, από το οποίο μπορούμε να έχουμε ορατότητα. Σημείο που τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στην αρχαία Αίγυπτο, αποτελούσε κατοικία θεών. Το "όρος" είναι φυσικό "όριο". Δηλαδή ορίζει, καθορίζει, περιορίζει μία περιοχή. Μία πολύ γνωστή μας ονομασία πόλεως, η Ιερουσαλήμ, στα αραβικά προφέρεται και γράφεται με την αραβική γραφή "αουρουσαλίμ" και περιλαμβάνει, ως πρώτο συνθετικό της, τη ρίζα "ρα", (αουρ)μεταφραζόμενη ως " το όρος", και δεύτερο συνθετικό, το "σαλίμ" ή "σαλάμ" που σημαίνει "ειρήνη".(Έχετε ακούσει το αραβικό " σαλάμ αλαίκομ"; Σημαίνει "ειρήνη σε εσάς"). Συνεπώς, η ονομασία της πόλεως σημαίνει στην ελληνική " το όρος της ειρήνης". Από την ιστοσελίδα:http://www.e-telescope.gr/el/spirituality/142-ra-sun-god

Ορφικός ύμνος Εκάτης

Την οδοσύχναστη εξυμνώ Eκάτη, την τρίστρατη, την ερασμία,
την ουρανία, τη γήινη και τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την επιτάφια, που με τις ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, την μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,
ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή που ακαταμάχητη έχει όψη,
την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ηγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη, την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στις όσιες τελετές
ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.

Η Εκάτη είναι αρχαία ελληνική θεότητα. Από γλωσσολογικής άποψης το όνομά της φαίνεται ότι είναι ελληνικό και σχετίζεται πιθανώς με το επίθετο Εκατηβόλος που αποδιδόταν στον Απόλλωνα. Υπάρχουν τίτλοι της όπως το Άγγελος και το φωσφόρος. Με τον δεύτερο τίτλο πολλές φορές ονομάζεται «φορέας του φωτός» (βλ. Ευριπίδου, Ελένη ).

Ο ποιητής της Θεογονίας Ησίοδος αναγνωρίζει στο πρόσωπό της την πανίσχυρη Κυρία των τριων βασιλείων: γης, ουρανού και θάλασσας. Λέει, ακόμη, πως η θεά ασκούσε την κυριαρχία της από την εποχή των Τιτάνων πριν πάρει την εξουσία ο Ζευς και η τάξη του. Ο νέος κυβερνήτης του κόσμου την τίμησε, αφήνοντάς τη στο αρχικό μεγαλείο της.

  Η Εκάτη βοηθά τους πολεμιστές στον πόλεμο και τους βασιλείς στην απονομή της δικαιοσύνης. Φέρνει τιμές στους αθλητικούς αγώνες, παραστέκει τους κυνηγούς και τους ψαράδες και μαζί με τον Ερμή, προστατεύει τα κοπάδια. Τέλος αποκαλείται κουροτρόφος.

Aς εστιαστούμε τώρα στον περίφημο μύθο της «αρπαγής της Περσεφόνης». Εδώ η Εκάτη φαίνεται ωσάν δίδυμο της ίδιας της Δήμητρας. Όπως και η Δήμητρα, ακούει τη φωνή του θύματος. Τη συναντά «με ένα φως στο χέρι της» και ρωτάει τον απαγωγέα με λόγια που, σύμφωνα με μια ορφική απόδοση ομηρικού ύμνου, ανήκουν στη Δήμητρα. Ο ποιητής μας λέει πως και οι δύο πηγαίνουν να βρουν τον Ήλιο, τον αυτόπτη μάρτυρα.

Πάντως, υπάρχουν δύο αποδόσεις του μυθολογήματος. Στη μία πρωταγωνιστεί η Δήμητρα και στην άλλη η Εκάτη, που πηγαίνει μάλιστα και στον Κάτω Κόσμο για να αναζητήσει την Περσεφόνη. Αφού συναντηθούν η μητέρα με την κόρη, η Εκάτη εμφανίζεται για άλλη μια φορά στον ύμνο, για να παραλάβει την Κόρη και να μείνει για πάντα μαζί της. Η Εκάτη και η Περσεφόνη είναι το ίδιο αδιαχώριστες, όπως η Περσεφόνη και η Δήμητρα. Σύμφωνα με τον ύμνο, η Γαία, η Μητέρα Γη, δεν έχει καμία σχέση με τη Δήμητρα^ είναι συνένοχη του απαγωγέα. ΄Ετσι, ο στενός σύνδεσμος της Εκάτης με τη δίδυμη μορφή της Δήμητρας και της Κόρης γίνεται όλο και πιο έντονος. Συνεπώς, ο Κόσμος της Εκάτης θα μπορούσε να οριστεί ως σεληνιακή όψη του κόσμου της Δήμητρας.

Ο πυρσός που μεταφέρει η Εκάτη περιγράφεται στον ύμνο ως σέλας, «φως». Αναμφίβολα, η «μεταφορά του φωτός» αποτελεί ένα ουσιαστικό τμήμα της φύσης της θεάς, αλλά ο πυρσός δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της Εκάτης –παίζει επίσης έναν εξίσου σημαντικό ρόλο στη λατρεία της Δήμητρας και της Περσεφόνης.

Στον ίδιο ύμνο, η Δήμητρα παρουσιάζεται κρατώντας δύο αναμμένους πυρσούς. Αν εμβαθύνουμε περισσότερο, πέρα από τα σύνορα του αυστηρά ομηρικού κόσμου του Δία, θα πεισθούμε πως μάλλον είναι σωστό το συμπέρασμά μας ότι η Εκάτη είναι μια δεύτερη Δήμητρα.

Ο Αισχύλος πάλι, τη συνδέει με τη Σελήνη και την παρουσιάζει ως ΄Αρτεμι-Εκάτη, ενώ ο Ευριπίδης τη θεωρεί κόρη της Λητούς, και πρώτος (στη «Μήδεια») την παρουσιάζει ως θεά προστάτιδα των μαγισσών. Η Εκάτη λοιπόν συνδέεται και συνταυτίζεται με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη, τον Ερμή και τον Κάτω Κόσμο, τη Γη, τον Πάνα, την Κυβέλη και τους Κορύβαντες, τις Χάριτες στη μορφή που έχει ως προστάτις των καλλιεργειών και της γης. Ως ΄Αρτεμις Ευπλοία, εξάλλου, η Εκάτη παίρνει θαλάσσιο χαρακτήρα.

   Η σχέση της Εκάτης με την Άρτεμι γίνεται φανερή από ένα μύθο της Εφέσου. Επειδή η γυναίκα του Εφέσου υποδέχθηκε άσχημα τη θεά και της αρνήθηκε τη φιλοξενία, η Άρτεμις τη μεταμόρφωσε για λίγο σε σκύλο. Όταν όμως πήρε πάλι την ανθρώπινη μορφή της, η γυναίκα του Εφέσου ένιωθε τόσο ντροπιασμένη ώστε κρεμάστηκε. Αλλά η θεά την επανέφερε στη ζωή και τότε αυτή πήρε το όνομα της Εκάτης. ΄Αγαλμα της Εκάτης είχε στηθεί κοντά στο ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος.

   Στα ύστερα χρόνια, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη χθόνια υπόστασή της και στις μαγικές της ιδιότητες^ τότε εμφανίστηκε με τρομακτική μορφή όπως η Μέδουσα και οι Ερινύες. Με την εκδοχή αυτή συνδέονται οι οικιακοί καθαρμοί, τα οξυθύμια, με τα οποία διώχνονταν από το σπίτι τα κακά πνεύματα. Αφιερωμένος στην Εκάτη ήταν ο χώρος που βρισκόταν μπροστά από την πύλη του ναού, της πόλης ή του σπιτιού. Λατρευόταν για τις μαγικές της κυρίως ιδιότητες, για τη δύναμη που είχε να κρατάει μακριά από την καθημερινή ζωή το κακό.

   Στον ελληνικό κόσμο η κλασσική μορφή της Εκάτης στέκει αυστηρή και παράξενη, ανάγλυφη πάνω σε ένα τρίγωνο, με τα πρόσωπά της στραμμένα σε τρεις κατευθύνσεις. Προσπάθησαν να απαλλαγούν από την αυστηρότητα αυτών των αγαλμάτων διασπώντας την τρισυπόσταση θεότητα σε τρεις παρθένες χορεύτριες. Στις μεταγενέστερες εποχές, επέμειναν εντονότερα στο χαρακτηριστικό αριθμό 3 από ό,τι στην κλασσική εποχή του Ησίοδου. Το γεγονός πως τα Εκάτεια τελούνταν σε τρίστρατα και πως αυτοί οι τόποι ήταν ειδικά αφιερωμένοι στην Εκάτη δεν αντιστρατεύεται στην ησιοδική ή κοσμική σύλληψη του αριθμού 3. Όλα τα τρίστρατα προβάλλουν ξεκάθαρα τη δυνατότητα διαίρεσης του κόσμου σε τρία μέρη. Ταυτόχρονα η Εκάτη, σαν Κυρία των Πνευμάτων, προειδοποίησε τους ΄Ελληνες πως μια τριπλή διαίρεση θα δημιουργούσε αναγκαστικά δίπλα στον οργανωμένο κόσμο του Δία μια χαοτική περιοχή, στην οποία θα συνέχιζε να υπάρχει το αμορφοποίητο μέρος του αρχέγονου κόσμου σαν Κάτω Κόσμος. Οι ΄Ελληνες θεώρησαν πως η τριπλότητα της Εκάτης ήταν κάτι υποχθόνιο.

   Σε προγενέστερους καιρούς, όμως, πριν ακόμη απολιθωθούν τα τρία πρόσωπα της Εκάτης στα πασίγνωστα Εκάτεια, αυτές οι τρεις όψεις φαίνεται πως αποτελούσαν πολλές μορφές ή βασίλεια του κόσμου, πολλές δυνατές εξελίξεις της μιας και ίδιας συμπαγούς ιδέας. ΄Ετσι, στη μορφή αυτής που προφανώς είναι η μικρότερη των θεαινών, η κατώτερη από τις τρεις, βλέπουμε μια εσώτερη σχέση ανάμεσα στη Δήμητρα, την Κόρη και την Εκάτη. Από εδώ πηγάζει και η προφανής ιδέα του μυθολογήματος, όπως ξεδιπλώνεται στον ύμνο.

   Στην ιδέα της Εκάτης, εκτός από την ιδιότητα της Κόρης, ανήκει ακόμη ένα είδος μητρικότητας, η συγγένειά της με το φεγγάρι και τον πρωτόγονο κόσμο των φαντασμάτων  όπως η ΄Αρτεμις ή η ίδια η Μητέρα Γη, ήταν και αυτή κουροτρόφος, παραμάνα και τροφός όλων όσων γεννήθηκαν μετά από αυτήν. Στον ύμνο, εμφανίζεται σεαυτό το ρόλο η Δήμητρα σαν παραμάνα του νεότερου γιου του βασιλιά της Ελευσίνας. Και με τη δική της μορφή καθοδηγεί το ενδιαφέρον μας για την Εκάτη. Πέρα από όσα ήδη αναφέρθηκαν, μέσα της περιέχονται όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν τη θεμελιακή ιδέα του ύμνου. Δεν πρέπει να λησμονήσουμε ούτε για μια στιγμή πως δεν είναι η ιδέα της κλασσικής ή της μεταγενέστερης Εκάτης που προσεγγίζει περισσότερο αυτή τη θεμελιώδη ιδέα, αλλά η αρχική μορφή μιας Δήμητρας και μιας Εκάτης σε ένα πρόσωπο.

Βιβλιογραφία

C. J. Jung-C. Kerenyi, Η Επιστήμη της Μυθολογίας, Ιάμβλιχος, 1989.

L.R. Farnell, The Cultures of the Greek States, Chicago, 1971
The Kraus, Hekate, 1961

Myth. Lexikon, 1885

για τις ιερωμένες και την ηγεσία τής Εκκλησίας

Iglesia Descalza

a voice from the margins of the Catholic Church

Tuesday, August 6, 2013

Pope Francis and the theology of women: some concerns

by Ivone Gebara (English translation by Rebel Girl)
Adital (Español / Português)
8/2/2013

In view of the general acclaim and positive evaluation of the first visit of Pope Francis to Brazil on the occasion of World Youth Day (WYD), any critical essay may not be welcome. But, after so many years of struggle, "woe to me if I keep silent!". So, here are a few lines and brief reflections to share some insights from the place of women.

I don't want to comment on Pope Francis' speeches or the joy that many of us had when we felt the friendliness, affection, and closeness of Francis. I don't want to talk about some of the coherent positions announced in relation to the structures of the Roman Curia. I just want to knit together two brief commentaries. The first is about the Pope's interview on the plane returning to Rome, when he was asked about the ordination of women and answered that the question was closed, so NO. And he added that a "theology of women" needed to be done and that the Virgin Mary was superior to the apostles, so nothing of longing for a different place for women.

The second comment has to do with the identification of the new youth Catholicism with a certain charismatic trend very much in style in the Catholic Church today. This should lead us to very serious questions apart from our thirst to have inspired leaders who speak to our hearts and dispense with the rationalistic dogmatic theological discourses of the past.

How can Pope Francis simply ignore the strength of the feminist movement and its expression in Catholic feminist theology for more than thirty or forty decades, depending on the place? It also amazes me that he stated that we can even have more spaces in ministry when, in fact, in all the Catholic parishes, it's women for the most part who are carrying out the many missionary projects. I am aware that these words about women -- few words certainly, limited to a trip back home -- can not and should not overshadow such a successful visit. However, it's our stumbling, our faulty acts which reveal the hidden side, the dark side that is also in us. It is these small acts that open the doors of reflection to try to go a little beyond first impressions.

Feminist theology has a long history in many countries in the world and a long history of marginalization in Catholic institutions, especially Latin American ones. Publications in Biblical Studies, Theology, Liturgy, Ethics, History of the Church, have populated the libraries of many schools of theology in different countries. They have also circulated in many secular environments interested in the novelty so full of new meanings. But these texts are not studied in the major schools of theology, especially by the future clergy in training, or in the institutes of consecrated life. Church officialdom doesn't give them citizenship rights because women's intellectual production is still considered inappropriate for male theological rationality. And besides, it's a threat to male power existing in the churches. Most people don't know what alternative publications and organized training exist, just as they don't know the new paradigms proposed by these diverse contextual theologies. They don't know their inclusive strength or the call to historical responsibility for our actions. Most of the men of the Church and the faithful still live as if theology were an eternal science based on eternal truths and taught mainly by men and, secondarily, by women according to established male science. They deny the historicity of the texts, the contextuality of positions and reasons. They're unaware of the new philosophies that inform feminist theological thought, biblical hermeneutics and new ethical approaches.

Pope Francis, please, inform yourself through Google about some aspects of feminist theology, at least in the Catholic world. Perhaps your possible interest could open up other paths to noticing the diversity of genders in theological production!

As far as saying, perhaps as a sort of consolation, that the Virgin Mary is greater than the apostles, it is, once again, a male theological expression of abstract consolation. One loves the distant Virgin focused on personal intimacy, but doesn't hear the cries of flesh and blood women. It is easier to write poems to the Virgin and kneel before Her image than to pay attention to what is happening to women in many corners of our world. Meanwhile, if men want to affirm the excellence of the Virgin Mary, they ought to fight for the rights of women to be respected through the eradication of the many forms of violence against women. They even ought to be aware of the religious institutions and the theological and moral content they convey that might not only strengthen, but generate other forms of violence against women.

I fear that many faithful and pastoralists needing the figure of the good Pope, the spiritual father, the Pope who loves everyone, are yielding to the friendly and loving figure of Francis and reinforcing a new male clericalism and a new form of adulation of the papacy. Pope Ratzinger led us to a critique of clericalism and the institution of the papacy through his rigid stances. But, now with Francis, it seems that our ghosts of the past are returning, mellowed now by the simple and strong figure of a pope able to give up the luxury of the palaces and privileges of his state. A pope who seems to put a new public face on this institution that has made history, and not always a beautiful history, in the past. The moment calls for prudence and critical alertness, not to discredit the Pope, but to help him be more and more with us, the Church, a diverse Church, respectful of its many faces.

My second brief commentary is with respect to the need to identify the majority of the groups of young people present at World Youth Day and warmly acclaiming the Pope. What Gospel and what theology are they being trained in? Where are they coming from? What are they looking for? I don't have any clear answers. Only suspicions and intuitions with respect to the marked presence of a trend that is more charismatic, more conservative and celebratory along "Gospel" lines. The demonstrations of passion for the Pope, the sudden intense love that leads to tears, wanting to touch him, to experience sudden miracles, to dance and shake the body, are also common in the neo-Pentecostal movement in its many manifestations. Without wanting to engage in sociology of religions, I think we know that these movements seek social stability apart from political change regarding rights and justice for all citizens. I think it matches the current times in which we're living and responds to some of the immediate needs of the people. However, there's another face of Christianity that almost wasn't able to manifest itself during World Youth Day. The Christianity that still inspires the struggle of the social movements for housing, land, LGBT rights, the rights of women, children, the elderly, etc...The Christianity of the base communities (BCCs), of the initiatives inspired by liberation theology and feminist liberation theology. The latter, though present, was almost suffocated by the force of what the press wanted to strengthen and therefore was in their interest. All this invites us to think.

It hasn't been a week since the Pope traveled here and already the newspapers and the TV networks talk little about him. And what has been happening in the Catholic communities after this apotheosis? How are we continuing our daily journeys?

Beyond the Pope's visit and Francis' possible new form of papacy, we are being invited to think about life, to think about the current course of our history and regain what is most precious and strong in the liberating ethical tradition of the Gospels. It's not enough to say that Jesus loves us. We need to figure out how we love one another and what we are doing to grow in building more just and supportive relationships.

https://www.google.gr/search?q=Mosuo&oe=utf-8&rls=org.mozilla:el:official&client=firefox-a&gws_rd=cr&um=1&ie=UTF-8&hl=el&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=1Ur7Uc-3HaWU7QbdooHgDw&biw=1280&bih=860&sei=2Er7Uc-iNcWTPbqWgWA#facrc=_&imgdii=_&imgrc=tUoFDTObxlxEgM%3A%3BR6b3w7Un_Tb5dM%3Bhttp%253A%252F%252Fimages.lightstalkers.org%252Fimages%252F1123538%252FMosuo_Lugu_Lake_Yunnan_China_large.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fwww.lightstalkers.org%252Fimages%252Fshow%252F1123538%3B800%3B531