η Υποταγή των Γυναικών είναι από μόνη της μια Θρησκεία

Δεν είναι  στην Ινδία, το Κονγκό ή το Αφγανιστάν: η Υποταγή των Γυναικών είναι από μόνη της μια Θρησκεία

Του Νταγκ Σώντερς. από την ιστοσελίδα του http://dougsaunders.net/

 Published: June 18, 2011, Λονδίνο

Η μητέρα μου άρχισε την καριέρα της ως δασκάλα σε γυμνάσιο, σε μιά  χώρα που θεωρούσε τις γυναίκες ιδιοκτησία των αντρών. Δεν μπορούσε να έχει δικό της λογαριασμό στην τράπεζα ούτε πιστωτική κάρτα, μόνο στο όνομα του πατέρα μου – και μόνο με την άδειά του και με τον έλεγχό του. Τα περισσότερα επαγγέλματα ήταν ανοιχτά μόνον στους άντρες. Μόνο το ένα τέταρτο των οδηγών ήταν γυναίκες και το φαινόμενο των γυναικών οδηγών συζητιόταν έντονα στα ΜΜΕ.

    Αυτά συνέβαιναν στον Καναδά, στη δεκαετία του 1960. Και τα θυμόμουν το Σάββατο, καθώς παρακολουθούσα το οργισμένο θέαμα αρκετών γυναικών από τη Σαουδική Αραβία, που τολμούσαν να αψηφήσουν τους νόμους της χώρας τους μπαίνοντας σε αυτοκίνητα για να τα οδηγήσουν. Ίσως να νομίζετε πως αυτή η «ταπεινή» εξέγερση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όμως ξεχνάμε πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα και πόσο ξαφνικά μπορεί να αρχίσει μια αλλαγή.

 Τείνουμε να νομίζουμε πως η βίαιη μεταχείριση των γυναικών είναι βαθιά ριζωμένη στην παράδοση και στα ήθη:  μερικές χώρες είναι απλώς έτσι. Η θρησκεία και η κουλτούρα, έτσι μας αρέσει να νομίζουμε, είναι άχρονες. Η ισότητα των φύλων, λοιπόν δεν έχει νόημα: θα ήταν γι’ αυτές τις χώρες  ξενόφερτο και ανοίκειο «προϊόν». Όμως ο κόσμος δεν λειτουργεί έτσι. Η κακομεταχείριση των γυναικών δεν είναι το αναπόφευχτο αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτισμών και ηθών. Είναι κάτι που αναδύεται ιδίω δικαιώματι, είναι ένα δηλητήριο που κυριεύει και παραλύει τα έθνη.

    Αυτό έγινε ολοφάνερο αυτή την εβδομάδα με μια μελέτη που έγινε από την εταιρεία Thomson Reuters Corp. εκ μέρους ενός νομικού ιδρύματος. Η έρευνα έθεσε ένα τολμηρό ερώτημα: «Ποιος είναι ο χειρότερος τόπος αν είσαι γυναίκα;» Και έλαβε απαντήσεις μέσω ενός ερωτηματολογίου που υποβλήθηκε σε 213 ειδικούς στις έμφυλες σχέσεις από πέντε ηπείρους, με γνώση της κατάστασης σε πολλές χώρες.  

    Δεν προκάλεσε έκπληξη ότι οι δύο χειρότερες χώρες ήταν το Αφγανιστάν (μουσουλμανικό) και το Κονγκό (χριστιανικό): και οι δύο αυτές χώρες είναι θύματα τρομερών συγκρούσεων στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν οι γυναίκες ως στρατιωτικοί στόχοι. Επίσης το πολιτικό χάος και η φτώχεια έχουν αφήσει τις χώρες αυτές εκτεθειμένες στις χείριστες θρησκευτικές επιρροές.  

   Αυτό που ξεχώρισε ήταν η παρουσία της Ινδίας, της μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο, ενός τόπου που έχει θεαματικά ανεβεί από τη φτώχεια στο «μέσο εισόδημα»,  μεγάλη επιτυχία δηλαδή. Όμως η Ινδία ήταν τέταρτη ανάμεσα στις 195 χειρότερες χώρες για τις γυναίκες. Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Μια χώρα με 80% ινδουιστές, μέλη μιάς θρησκείας που μιλά ελάχιστα για την υποταγή των γυναικών και μάλιστα θεοποιεί ορισμένες γυναίκες; Μιά χώρα που, όπως γράφει η συνάδελφός μου Στέφανι Νόλεν «έχει περισσότερες γυναίκες σε θέσεις εξουσίας, ανάμεσά τους και την πρόεδρό της, την επί κεφαλής του κυβερνώντος κόμματος και τέσσερεις πρωθυπουργούς σε τέσσερα από τα , απ’ ό,τι κάθε άλλη χώρα στον κόσμο;» “has more key political powerbrokers who are women than any other country in the world,” including its president, the head of its ruling party, and the premiers of four of its states?

Όμως ελάχιστοι ειδικοί θα διαφωνούσαν με την εκτίμηση αυτήν. Ούτε και εγώ διαφωνώ. Δεν πρόκειται μόνο για τα θέματα που γίνονται πρωτοσέλιδα και μεγάλοι τίτλοι – οι φόνοι των θηλυκών μωρών, εξαναγκασμό των εφήβων κοριτσιών σε γάμους, μαζική σεξουαλική εκμετάλλευση των ανεπιθύμητων κοριτσιών – αλλά και η μεταχείριση των γυναικών ως «στοιχείων» που εξασφαλίζουν προίκα, η περιφρόνηση για κάθε  γάμο που δέν γίνεται από προξενιό, η συνεχής, ευρεία, καταθλιπτική σεξουαλική κακοποίηση, η πεποίθηση πολλών αντρών ότι οι γυναίκες είναι είτε ενάρετες νύφες είτε αναλώσιμες πόρνες.  Αυτό δεν είναι μέρος της φύσης των Ινδών, αλλά κάτι που έχει γίνει συνηθισμένο σε πολλούς άντρες, που απαντιέται σε κάθε κοινωνική τάξη. Και σε μεγάλο ποσοστό δεν έχει βελτιωθεί, αλλά έχει χειροτερέψει : καθώς η οικονομική άνοδος έχει δημιουργήσει μικρότερες οικογένειες, έχει αναπτυχθεί η προτίμηση για αρσενικά παιδιά. Όσο οι αγροτικές οικογένειες μετακομίζουν στις πόλεις, και οι γυναίκες έχουν αρχίσει να αποχτούν υψηλότερα εισοδήματα, οι άντρες έγιναν προστατευτικοί και αμυντικοί. Η ευμάρεια έχει αυξήσει την προσφυγή στην πορνεία.   

    Τίποτε από αυτά δεν είναι άχρονο, ούτε εγγενές στη θρησκεία. Δεν πρόκειται για αρχαία θρησκευτικά έθιμα όπως το σάτι (το κάψιμο των νυφών) που έχουν εξαφανιστεί: είναι σύγχρονα φαινόμενα. Ούτε και μπορεί να κατηγορηθεί γι’ αυτά η βρετανική αποικιακή κληρονομιά: η αδυναμία των γυναικών που προκλήθηκε από την αποικιοκρατία είχε ανατραπεί τα τελευταία εξήντα χρόνια. Δεν προκαλείται η ανισότητα από την κουλτούρα, την οικονομία ή την φτώχια της Ινδίας, αν και τις επηρεάζει βαθιά. Η ανισότητα έχει αναδυθεί και έχει γίνει πίστη καθ’ εαυτή. Δεν έχει σχέση με κανέναν ουσιώδη τρόπο με τη γενικότερη κουλτούρα- ωστόσο έχει πνίξει την κοινωνική και την οικονομική πρόοδο, εμποδίζοντας τις φτωχές οικογένειες να γίνουν πιο εύπορες.

    Η κατώτερη θέση των γυναικών δεν είναι, όπως δείχνει αυτή η μελέτη, αναπόφευχτο αποτέλεσμα μιάς και μόνης θρησκείας ή κουλτούρας: η υποταγή των γυναικών είναι μια θρησκεία καθ’ εαυτή ∙ είναι αιτία, όχι αποτέλεσμα. Σε όλες αυτές τις χώρες εκφράζεται όχι ως ντροπή αλλά ως καμάρι. Οι γυναίκες μας είναι πολύτιμες, λέγεται συνήθως. Δεν πρέπει να ρίχνονται στον κόσμο των αντρών αλλά να προστατεύονται. Η προστασία της τιμής τους είναι αντικείμενο μονομανιακού φόβου. Όπως έγραψε ένας σχολιαστής σε μια πακιστανική ιστοσελίδα, εις απάντησιν αυτής της μελέτης: «Σε σύγκριση με άλλες χώρες, οι γυναίκες μας είναι πολύ ασφαλέστερες».

   Ιδού ένας χρυσός κανόνας: Αν αναφέρεστε σ’ αυτές με τα λόγια «οι γυναίκες μας» τότε κάτι είναι βαθύτατα λάθος. Δέν είμαστε σε θέση να φερόμαστε «ανώτερα» αφού αυτού του είδους η γλώσσα ήταν μέρος της κυρίαρχης θρησκείας μας μέχρι πρόσφατα και τα αποτελέσματά της είναι ακόμη αισθητά στις μέρες μου. Και αυτό το φαινόμενο δεν είναι ούτε άχρονο ούτε αναπόφευχτο.

Η Στάρχωκ μιλά για τη Γάζα

Hi friends, I’ve just posted a blog on the Free Gaza Flotilla:
http://starhawksblog.org/


Another Gaza flotilla is forming up in the Mediterranean, and the Israeli authorities are trying every possible avenue to stop it—from pressuring the companies that insure boats to lawsuits to threats of violence against its passengers.

Why is the flotilla needed?  Hasn’t Egypt opened the Rafah border?

One of the frustrations around the issue of Palestine is how often what governments say diverges from what they do.  Israel says it has relaxed controls on goods and foodstuffs and necessities of life entering Gaza—what actually happens is that a few more brands of cookies get in but materials necessary to rebuild the four hundred homes and eighty public buildings destroyed in Israel’s military assault of 2008-9 are still kept out.  Egypt says the border is open—but trying to get in or out is still an ordeal and decisions are quite arbitrary and unpredictable as to whether a student succeeds in leaving to pursue her education or whether a sick child is able to leave to get medical care.  Read Ramzy Baroud’s account on Counterpunch:  http://www.counterpunch.org/baroud06172011.html

What is the flotilla bringing that so scares the Israeli authorities?  Medical supplies, cement for rebuilding, an ambulance and a mobile hospital—the cargo is checked and rechecked and certified and the passengers are committed to nonviolence.  No, it’s not really the cargo that’s a threat, it’s something else the flotilla brings—light.  By openly challenging the blockade, the flotilla makes visible the prison walls that surround Gaza and shine the light of truth on the complicity of the United States and international community in allowing the Israeli authorities to continually violate international law by imposing a collective punishment on an entire people.

When I was a child growing up in the ‘50s, in the aftermath of the Holocaust, my family would respond to every world event by asking, “Is it good for the Jews?”

I’m now a Pagan and a priestess of the Goddess, so perhaps I’m not the best person to answer that question.  However, more and more Jews inside and outside of Israel are disavowing Israel’s policies.  Gideon Levy, a columnist for the major Israeli newspaper Ha’aretz, writes of “the terrible international damage Israel inflicts upon itself as a result of its violent behavior. How simple (and just ) it would be to allow these well-intentioned people to reach their goal; in contrast, how idiotic, violent and unnecessary it would be to release the commandos once again, to go after them.”

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/israel-has-no-right-to-stop-gaza-aid-flotillas-1.368463

Rabbis from Tikkun’s Michael Lerner to Rabbis for Human Rights, organizations that include Jewish Voice for Peace, J-Street, Jews for Justice for Palestine and many more, have all spoken out for the human rights of Palestinians as well as Israelis.  Many of the passengers and organizers of the flotilla are Jews.

As for me, I believe anyone whom Hitler would have killed as a Jew is still a Jew, and I was raised with some core Jewish values I still hold dear and that inform my approach to Pagan spirituality and all of my actions.

The first is that real religion is rooted in justice.  And justice is uncomfortable.  True justice is not blind—it means facing those truths we often don’t want to see.

The second is that the role of religion is not to comfort but to prod.  True prophets do not congratulate us on our righteousness but rather point out our hypocrisies and challenge us to peer through our blind spots.  They call us to account.

The third is that the divine transcends tribe and nations, that justice is for all, not ‘just us’.

The Israeli response to Gaza, the irate comments, the lawsuits, the near-hysteria in the face of the flotilla is predicated on an inability or unwillingness to see the people of Gaza and the Palestinian people as a whole as human beings, invested with human rights, beloved by God/Goddess or whatever you call the great creative spirit of the universe, and possessed of the full spectrum of human differences.  Just like any other people, they include good ones and bad ones, the compassionate and the cruel, the peaceful and the violent, the innocent and the corrupt.

More and more, Israeli policy equates ‘Palestinian’ with ‘terrorist’.  It sees acknowledges no differences, and treats anyone who speaks for the human rights of Palestinian people as if they were aiding terrorism.  But such a policy cannot bring about real security for Israel.  Not only is it morally wrong, it’s stupid.  By erasing the real diversity that exists within the Palestinian community, it locks Israel into rigid, ham-fisted policies that engender more rage and hatred and lose the respect of people of good will around the world.

A strategic policy would recognize those differences, work with them, forge alliances and shift conditions to favor peace.  A moral policy would make Israel look good by actually doing good, not by making cosmetic changes on the face of the same old policies.  Instead, Israeli authorities attempt to look good by aggressively defending the prejudices embodied in their policies, by manipulating media and screaming that all critics are enemies.  That’s not good for Israel.

By calling for justice, by shining a light on the continued abuses in Gaza, the Free Gaza Flotilla is acting prophetically.  Yes, it’s uncomfortable.  There’s no greater discomfort for people who see themselves as good than to face the pain and abuse their own actions have caused.  It hurts, it stings—our natural reaction is to yell and scream and silence the accusers.  But if we do, we lose all chance of truly deepening our humanity and living in accord with our integrity.  That’s not good for the Jews, or for anyone.

It’s long past time to end the siege of Gaza, to allow children to receive medicine, students to pursue their education, families to rebuild their homes.  That’s the path of righteousness and the path of peace.  The Gaza flotilla is courageously showing the way.  For information on how to support the flotilla, see:

http://www.freegaza.org/

As Battlefields Shift, Old Warrior for Peace Pursues the Same Enemy

Cara Degette/Colorado Springs Independent

The Rev. Carl Kabat inside the fence at a Colorado missile site before his recent arrest.

• Twitter
• Sign In to E-Mail
• Print
• Reprints
• Share

By DAN FROSCH

Published: September 6, 2009

GREELEY, Colo. — It had been nearly 30 years since the Rev. Carl Kabat and a group of peace activists, including his fellow Catholic priests Daniel and Philip Berrigan, barged into a General Electric weapons plant outside Philadelphia. Known as the Plowshares Eight, they battered missile nose cones with hammers in an effort to disable some of the world’s most fearsome weapons, and sprinkled blood on classified documents to protest the cold war, before they were arrested.

Jerry Cleveland/Denver Post

The Rev. Carl Kabat.

The cold war ended with the fall of the Berlin Wall 20 years ago this November and the splintering of the Soviet Union in the early 1990s. Three of the Plowshares Eight, including Philip Berrigan, have died, and scores of other activists have turned their attention to the Arab-Israeli conflict, the wars in Iraq and Afghanistan and the terrorism suspects held at Guantánamo.
Not Father Kabat, though. At 75 he continues his crusade against nuclear weapons at missile silos across the United States, armed with a hammer and a pair of bolt cutters. He usually wears a clown suit, in homage, he says, to St. Paul’s words: “We are fools for Christ’s sake.”
Though his actions are mostly symbolic — the authorities have always seized him before he could damage a live missile — he has spent half of the last three decades in state and federal prisons.
His most recent protest unfolded on a quiet dawn last month, when he drove down a country road outside Greeley, a few hours north of Denver, used the bolt cutters to cut a hole in a chain-link fence, wedged his aging body through and stepped atop the silo of a Minuteman III nuclear missile coming up from the ground. He had enough time — about 45 minutes — to drape antiwar banners from the fence, say a prayer and try without success to open a hatch leading to the silo before he was arrested by Air Force security personnel.
“I thought, ‘What a beautiful place this is except for this damnable thing in the ground that could kill two or three million people,’ ” Father Kabat said later in an interview at the Weld County Jail, where he is being held on misdemeanor criminal mischief and trespassing charges. “It’s insane.”
If convicted, he faces up to a year behind bars, a possibility that does not seem to faze him.
“You can’t just kill babies and children and old people indiscriminately,” he said. “It should be unreasonable for every human person to accept nuclear weapons.”
Bill Sulzman, a former priest from Colorado Springs and a friend, described Father Kabat’s impact this way: “Everything in the peace movement has shrunk, but Carl represents steadfastness. When you see a man of his age willing to take on those risks, it has a big shaming effect.”
Raised on a farm in southern Illinois, Father Kabat joined the Oblates of Mary Immaculate order as a young man and became radicalized after missions in the Philippines and Brazil. But it was not until the late 1970s, after meeting Philip Berrigan — like his brother Daniel a giant of the peace movement — that Father Kabat hurled himself into the antinuclear weapons fight.
He served about a year and a half in prison for taking part in the 1980 Plowshares Eight protest at the G.E. plant in King of Prussia, Pa., which became a touchstone of the antinuclear movement.
Four years later, Father Kabat, his brother Paul and another man and a woman, armed with a jackhammer, broke into a missile silo in Missouri. Father Kabat served nearly 10 years in prison for that attack. “Even if we were left there for 24 hours, we could not cut through the reinforced concrete,” he recalled, “but we wanted to show that this was serious business.”
Subsequent protests led to Father Kabat’s spending more time in prison than out, raising questions about the effectiveness of his approach.
Liz McAlister, who married Philip Berrigan, has an answer. “We live in a culture where we want to measure everything to know how successful things are,” Ms. McAlister said. “It’s beautiful to see people who don’t spend time wondering and worrying about that and are willing to do what they think is right regardless of the consequences.”
Still, the United States no longer teeters on the brink of nuclear war, and the 150 Minuteman III missiles scattered across Wyoming, Nebraska and Colorado go largely unnoticed by a younger generation of activists.
A 30-year-old Catholic peace activist, Chrissy Kirchhoefer, one of Father Kabat’s closest friends, acknowledged that she does not entirely relate to his cause, but said his devoutness still commanded a profound respect. “For young people, that issue doesn’t really speak to us,” she said. “But I don’t question the validity or usefulness of it. Carl once said to me, ‘If I don’t act on this, then what good is my life?’ ”
To Father Kabat, the nuclear issue — and his protests — remain essential. The building of weapons continues to drain money that could be used to fight poverty and hunger, he says, adding, as if caught in a time warp, “There’s still a real threat these things could go to the U.S.S.R.”
Nearing his 76th birthday, Father Kabat muses that he now feels freer behind prison walls, where he spends time reading, reflecting and playing basketball, a passion, than he does outside them. On the outside, he says, he is overwhelmed by the sense of not doing enough. “When I die, I want my tombstone to read, ‘He really lived,’ ” the priest said with a grin.
On a recent Thursday, Father Kabat shuffled into a small county courtroom here, shackled to a line of other inmates. He has refused to post $5,000 bond or sign anything that could be interpreted as capitulation. Before his case could be presented, Father Kabat’s public defender and a prosecutor agreed to continue the hearing until Sept. 17.
The priest smiled, nodded to a small group of supporters in the courtroom and was taken back to jail.

παγανιστικός - φεμινιστικός ραδιοσταθμός

εξαιρετικά ενδιαφέρων ραδιοφωνικός σταθμός για παγανιστικά - φεμινιστικά θέματα εδώ
http://www.blogtalkradio.com/voicesofthesacredfeminine/2011/06/16/leah-burton--christian-fundamentalism-in-the-military

Ο Διόνυσος, η Άρτεμη, τα Βραυρώνια και το προσωπείο

Στον ελληνικό χώρο γνωρίζουμε ότι ο Διόνυσος είναι συνυφασμένος με το προσωπείο (Εικ. 4-6). Οι πιστοί του, σε οργανωμένες ομάδες, τους θιάσους, ντύνονταν με προβιές ζώων και άλειφαν το πρόσωπό τους με τρυγία, το κατακάθι του κρασιού, ώστε να μην αναγνωρίζονται. Μέσω της μεταμφίεσης και του προσωπείου, που τους εξασφάλιζε την ανωνυμία, μετατοπίζονταν σε έναν άλλο κόσμο επιθετικό και άσεμνο. Μιλούμε δηλαδή για προσωπεία κωμικά και για γιορτές συνυφασμένες με τη χαρά, το κρασί, το γλέντι, τον έρωτα. Όλα αυτά με μια πρώτη ανάγνωση. Γιατί ο Διόνυσος, θεός δημοφιλέστατος και παλαιότατος, δεν είναι μόνο ο θεός της ζωής αλλά και θεός του θανάτου, με μιαν ιδιότυπη αθανασία –ενιαύσιος θάνατος και ανάσταση– υπακούοντας στην κυκλική αντίληψη του χρόνου. Και αν οι ίδιοι οι θεοί αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τον θάνατο, ή συμμετέχουν σε αυτόν με μια τους πλευρά (χθόνιος Ζευς, Δήμητρα, Κόρη) ή μένουν μόνιμα εκεί (Πλούτων), ο Διόνυσος κυκλοφορεί συνδέοντας τον επιχθόνιο με τον υποχθόνιο χώρο, διαβαίνει τα σύνορα που σταματούν τους άλλους θεούς και στον Όλυμπο είναι μάλλον φιλοξενούμενος και ανεβαίνει περιστασιακά. Ο Διόνυσος είναι το έτερον των Ολυμπίων με ιδιόρρυθμη θέση στον Όλυμπο. Xθόνιος είναι και ο χαρακτήρας των διονυσιακών γιορτών, ο οποίος κρύβεται πίσω από το πανηγύρι της χαράς.
Τα Λήναια, για παράδειγμα, είναι γιορτή που σχετίζεται με τον κάτω κόσμο –ληνός είναι το πατητήρι αλλά και το φέρετρο. Τα Ανθεστήρια είναι εορτή των νεκρών και των χθόνιων δυνάμεων, κατά την οποία αίρονται οι απαγορεύσεις που βαραίνουν τα προϊόντα κάθε συγκομιδής. Οι ζωντανοί μπορούν να καταναλώσουν, αφού προηγουμένως δώσουν τους πρώτους καρπούς στο υπερπέραν που είναι ο χορηγός των αγαθών. Την ημέρα των Πιθοιγίων, πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, ανοίγουν τα αγγεία τα μπηγμένα στη γη και ταυτόχρονα ανοίγεται ο χθόνιος κόσμος, δώρα του οποίου είναι οι καρποί του αμπελώνα και της αρόσιμης γης. Τη δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων, την ημέρα των Χόων, άνοιγε ο κόσμος των νεκρών και πραγματοποιούνταν η συλλογική έξοδός τους. Την ίδια εκείνη ημέρα, άνοιγε και ο παλαιότερος ναός του Διόνυσου στην Αττική (αρχιτεκτονική αναπαράσταση πύλης του κάτω κόσμου), κοντά στο ιερό της Γης, στην τοποθεσία Λίμναι. Στα Υδροφόρια (η μέρα της Πανσελήνου στα Ανθεστήρια) ρίχνονταν άφθονα υγρά για να πιαστούν από αυτά οι νεκροί και να ανεβούν επάνω κρατώντας το νερό σαν σχοινί. Την τελευταία μέρα των Χύτρων τάιζαν τους νεκρούς με ποικιλίες από όλους τους σπόρους, τις οποίες τοποθετούσαν σε εδαφικά ρήγματα (χύτρος = τρύπα στη γη), στα  οποία ρίχνονται οι υγρές προσφορές για τους νεκρούς και από τα οποία αναβλύζουν οι πηγές. Την πανσπερμία αυτή θα ανταποδώσουν οι νεκροί στο πολλαπλάσιο, οι οποίοι ανεβοκατεβαίνουν από τις ίδιες οδούς με τα νερά.
Μέσα στα πλαίσια της διονυσιακής λατρείας η Αθήνα απαρνιέται τον εαυτό της, παραδίδεται στον παραληρούντα και «απολιτικό» Διόνυσο, όμως κάτω από το μάτι της λογικής και εν μέση αγορά, και ταυτόχρονα σε όλα αυτά που τη χωρίζει η ολύμπια ορθοδοξία, στον θάνατο, στη σεξουαλικότητα, στην ασυδοσία. Ο θόρυβος από τους διονυσιακούς θιάσους θυμίζει την τερατώδη κραυγή που εκπέμπουν οι νεκροί και κάνει τον Οδυσσέα να παγώσει.
Το χθόνιο της φύσης του φανερώνεται με τη μετωπική θέση και το προσωπείο –η ερμαϊκή-διονυσιακή στήλη φαίνεται να βυθίζεται στη γη ή να ξεπετιέται από τη γη. Στο Αχίλλειο της Θεσσαλίας ένα πήλινο προσωπείο (6η χιλιετία) κρεμόταν σε έναν ορθοστάτη εν είδει στύλου, όπως παριστάνεται ο Διόνυσος στην αγγειογραφία.
με το προσωπείο είναι συνδεδεμένη και μια άλλη θεά, κατεξοχήν αυστηρή και σκληρή με τους παραβάτες των νόμων της, μια παρθένα θεά των ορέων και της φύσης, που ωστόσο θεωρείται και πολιτική θεά, προστάτιδα και οδηγός των αποίκων, σαν μια αγέλη ζώων. Πρόκειται για την Άρτεμη (Εικ. 1-2).
Γνωρίζουμε ότι προς τιμήν της τελούνταν μυστήρια στην Αθήνα που προετοίμαζαν τα κορίτσια για τον γάμο, τη μητρότητα και τη φροντίδα του οίκου, δηλαδή για ρόλους κοινωνικά αποδεκτούς. Η αρκτεία στη Βραυρώνα της Ανατολικής Αττικής ήταν μία από αυτές. Στη διάρκεια της τελετουργίας αυτής οι νεαρές κοπέλες φορούσαν κίτρινα φουστάνια και υποδύονταν ή μιμούνταν τις αρκούδες, γι’ αυτό και αποκαλούνταν άρκτοι (αρκούδες), αν και ο Ησύχιος εξηγεί τη λέξη ως ιέρεια της Άρτεμης. Ίσως λοιπόν η μεταμφιεσμένη ιέρεια να εκπαίδευε τα κορίτσια να μιμούνται την αρκούδα. Τι ακριβώς όμως από την αρκούδα; Ο Αριστοτέλης υπογράμμισε το μητρικό ένστικτο της αρκούδας, και αυτός θα μπορούσε να είναι ο λόγος για τον οποίο μιμούνταν αρκούδες (σε αγγεία από τη Βραυρώνα εμφανίζονται φιγούρες με προσωπείο αρκούδας). Ωστόσο, σχολιαστές αποδίδουν τις απαρχές του τελετουργικού σε έναν μύθο. Μια κοπέλα προκάλεσε μια ιερή αρκούδα. Εκείνη έγδαρε το κορίτσι αλλά στη συνέχεια τη σκότωσαν ο αδελφός ή οι αδελφοί της. Συνέπεια του θανάτου της αρκούδας ήταν να ενσκήψει λιμός. Οι άνθρωποι ζήτησαν τη συμβουλή του Απόλλωνα, ο οποίος προφήτευσε ότι θα απαλλάσσονταν από τον λιμό αν ένας πατέρας θυσίαζε την κόρη του. Στις περισσότερες παραλλαγές η κόρη σώζεται, καθώς τη θέση της παίρνει ένα ζώο, όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας, για την οποία λέγεται ότι αντικαταστάθηκε από μια αρκούδα και όχι από ένα ελάφι (Σχολ. Αριστοφ., Λυσ. 645). Μελετητές υποστηρίζουν ότι είναι πιθανό τα κορίτσια να ταυτίζονταν τελετουργικά –που σημαίνει προς στιγμήν– με το σφάγιο της θυσίας (Cole, 2007), με όλα τα χαρακτηριστικά του, και με την αγριότητα και τη μη υποταγή του, στοιχείο που χαρακτηρίζει και μία ανύπαντρη κοπέλα. Προς την κατεύθυνση αυτή δείχνουν οι προσφορές στη θεά των κοριτσίστικων ρούχων και των παιχνιδιών τους, καθώς και η λατρεία της θεάς στη Βραυρώνα ως Κουροτρόφου, αλλού ως Λοχίας, δηλαδή ως προστάτιδα των γυναικών κατά τη γέννα. Επομένως, η τελετουργία σηματοδοτεί κατά πάσα πιθανότητα τη μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, και η παρθένος θεά Άρτεμη εμφανίζεται προστάτιδα τόσο των άγριων ζώων όσο και των κοριτσιών και των μελλότοκων.
Αλλά η αρκτεία πρέπει να θεωρηθεί τελετουργία που γινόταν και σε άλλα ιερά της Άρτεμης στην Αττική αλλά και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, όπως η Θεσσαλία και η Πελοπόννησος. Τα κορίτσια λοιπόν, με τη συμμετοχή τους σε χορευτικές ομάδες έμπαιναν κάτω από την προστασία της Άρτεμης, και αυτές οι γιορτές ήταν μια καλή ευκαιρία για τους νεαρούς να κάνουν γνωριμίες με κοπέλες (Πλούτ. Γυν. αρετ. 254a). Στις Καρυές της Λακωνίας, τόπος αφιερωμένος στην Άρτεμη και τις Νύμφες, υπήρχε άγαλμα της Καρυάτιδος Αρτέμιδος στην ύπαιθρο, όπου κάθε χρόνο οι παρθένες των Λακεδαιμονίων έστηναν πανηγύρι και χόρευαν ένα είδος τοπικού χορού (Παυσ. Γ, 10, 7). Ο «χορός της Αρτέμιδος» γίνεται αφορμή αρπαγών, όπως μιας χορεύτριας από τον Ερμή (Ιλ., Π 183), των Λευκιππίδων από τους Διόσκουρους, της Ελένης από τον Θησέα. Κάποτε οι άνδρες μεταμφιέζονται σε κορίτσια, προκειμένου να ενταχθούν στον κύκλο των κοριτσιών όπου ανήκει η κοπέλα που τους ενδιαφέρει, όπως έκανε ο Λεύκιππος για να πλησιάσει τη Δάφνη. Οι μύθοι παραδίδουν ενώσεις όχι ακριβώς με την ίδια τη θεά αλλά με κοπέλες από τη συνοδεία της που κάποιες φορές τιμωρούνται από τη θεά για την απώλεια της παρθενίας τους, όπως η Καλλιστώ. Παραδίδουν όμως και τον έρωτα του Διόνυσου για τη μία από τις τρεις κόρες του βασιλιά της Σπάρτης Δίωνα, την Καρύα, την αντίδραση των αδελφών της σε αυτόν τον έρωτα, την εξέλιξη για τις τρεις αδελφές με τρόπο που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια τραγωδία ηπιότερων τόνων από τις Βάκχες του Ευριπίδη, καθώς και το γεγονός ότι η Άρτεμη δίδαξε τον μύθο στους Σπαρτιάτες, εξού και το αφιερωμένο στην Καρυάτιδα Άρτεμη ιερό αλλά και μία από τις αιτίες για τις παρεμβολές βακχικών στοιχείων σε τελετουργικές πρακτικές για την Άρτεμη (Εικ. 2)
Όμως ένα τελετουργικό έχει αρχή, μέση και τέλος, οδηγεί δηλαδή στη μετάβαση σε μια νέα κατάσταση μέσα από τον τελετουργικό θάνατο της προηγούμενης. Οι κοπέλες, με την πρόσκαιρη απομόνωσή τους στα ιερά της Άρτεμης, προετοιμάζονται για τον σοβαρό κοινωνικό ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν. Η σοβαρότητα του εγχειρήματος διακόπτεται από πιο ανάλαφρα επεισόδια, όπως η απάτη μέσω της μεταμφίεσης, και πάντα σε ένα τοπίο υγρό, που θρέφει, όπως και το διονυσιακό τοπίο, άλλη μία από τις αιτίες για τις παρεμβολές βακχικών στοιχείων σε τελετουργικές πρακτικές για την Άρτεμη.
Θεωρείται δεδομένο ότι η λατρεία της Άρτεμης Ορθίας στη Σπάρτη «ήταν για την πρώιμη ιστορία της δραματικής ποίησης των Ελλήνων τόσο σημαντική όσο και η λατρεία του Διόνυσου στην Αθήνα» (Simon, 1996, 166). Τα χορικά άσματα του Αλκμάνα προς τιμή της Άρτεμης, στα οποία υπαινίσσεται μια γιορτή διονυσιακού χαρακτήρα, «ήταν οι πρόδρομοι των χορικών της αττικής τραγωδίας, στα οποία διατηρήθηκε η δωρική διάλεκτος σε ανάμνηση της σπαρτιατικής τους καταγωγής. Στη λατρεία της Ορθίας εμφανίζονται επίσης χοροί μασκοφόρων, προφανώς σε ανάμνηση ενός ερωτικού παιχνιδιού, όταν, με μια κωμική διάθεση της Άρτεμης και των Νυμφών της, άλειψαν το πρόσωπό τους με λάσπη, για να αποφύγουν τις ερωτικές διαθέσεις του ποταμίσιου θεού. Πήλινα ομοιώματα αυτών των προσωπείων που φορούσαν στους χορούς βρέθηκαν στο ιερό της. «Πρόκειται για μάσκες δύσμορφων, ξεδοντιασμένων ηλικιωμένων γυναικών, αλλά επίσης και νεαρών ανδρών, και μάλιστα σατύρων, όλες αρχαϊκής εποχής, μερικές από τον 7^ο αι. π.Χ.» (Simon, 1996, 167).^[17]
Αυτό το συγκεκριμένο προσωπείο παραπέμπει στον μύθο της Μήδειας και των Πελιάδων. Η Μήδεια, όταν εμφανίστηκε στις Πελιάδες, για να μην αναγνωριστεί, άλειψε το δέρμα της με αλοιφή, ώστε να φαίνεται ρυτιδωμένη (μήπως θα μπορούσαμε να της φορέσουμε το προσωπείο της Εικ. 3;). Έβαψε τα μαλλιά της άσπρα και ντύθηκε ιέρεια της Άρτεμης. Και πάντως μπορούμε τώρα να καταλάβουμε καλύτερα τον ορισμό του Ησύχιου: «προσωπείον η νυν καλουμένη των γυναικών προσωπίς» ή αυτό που λέει ο Λουκιανός, ότι η μάσκα παρέχει όψη κακή, άσχημη (Νιγρ. 11, Τίμων 28). Επιπλέον, οι φαλλοφόροι και οι ιθύφαλλοι, ή τα κορίτσια της Αρτέμιδος που φορούσαν ιθυφαλλική ενδυμασία φορούσαν προσωπεία μεθυσμένων ή άλειφαν το πρόσωπό τους με καπνιά ή πίτουρα για να μην αναγνωρίζονται.
Στους θεούς που συνέχονται με το προσωπείο θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Δήμητρα. Διότι, όταν η θεά θέλησε να ξεφύγει από την ερωτική καταδίωξη του Ποσειδώνα, μεταμορφώθηκε σε φοράδα. Τότε ο θεός πήρε τη μορφή αλόγου και ενώθηκε μαζί της. Οι Πελασγοί της Αρκαδίας τιμούσαν τη Δήμητρα στο όνομα μια θεάς με αλογίσιο πρόσωπο. Κοινά στοιχεία με τους άλλους δυο προσωπιδοφόρους θεούς είναι τα εξής: α) Το ερωτικό παιχνίδι που εξαναγκάζει τη θεά Δήμητρα να αλλάξει πρόσωπο (το ίδιο και η Άρτεμη^. όσο για τον Διόνυσο, είναι γνωστή η σχέση του με τον έρωτα). β) Το γέλιο που αποτελεί βασικό στοιχείο στον κορμό τους μύθου της (Ομηρικός ύμνος στη Δήμητρα, στ. 202 κ.ε.)^. όταν το ξαναβρίσκει μετά την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα χάρη στους αστεϊσμούς με σεξουαλικά υπονοούμενα μιας γερόντισσας, της Ιάμβης, μεταμφιεσμένη και η ίδια σε γερόντισσα, θα αφήσει τη γη να καρπίσει και πάλι (το γέλιο χαρακτηρίζει τις διονυσιακές γιορτές, αλλά και το παιγνίδι της Άρτεμης με τον Αλφειό). γ) Η μεταμφίεσή της σε γερόντισσα, σε κάτι δηλαδή το άκαρπο, και η ανάληψη ξανά της μορφής και της αθάνατης νιότης της (θυμίζουμε τα πήλινα προσωπεία στον ναό της Ορθίας Αρτέμιδος και τη μεταμφίεση των ιερειών της σε γερόντισσες. δ) Η βωμολοχία στις γιορτές της (χαρακτηριστική στις διονυσιακές γιορτές αλλά και της Άρτεμης με τις ιθυφαλλικές μεταμφιέσεις) και η σύνδεσή τους με τον θάνατο (ο Διόνυσος είναι θεός του θανάτου και η Άρτεμη θεά που επιζητά  τον θάνατο όσων δεν τηρούν τους κανόνες του κυνηγιού, ή συγγενικών τους προσώπων). Στο σύνολό τους αυτά τα χαρακτηριστικά προδίδουν γιορτές συνυφασμένες με τον θάνατο (χειμώνα) και την αναγέννηση της φύσης (άνοιξη).
Αλλά οι κατ’ εξοχήν θεοί του προσωπείου και χορευτικών δρωμένων, πρόδρομοι του θεάτρου, είναι ο Διόνυσος και η Άρτεμη. Ο Αριστοτέλης είναι σαφής ως προς το ότι η αρχή του θεάτρου βρίσκεται σε κωμικά δρώμενα:

γενομένης δ΄ οὖν ἀπ΄ ἀρχῆς αὐτοσχεδιαστικῆς καὶ αὐτὴ καὶ ἡ κωμῳδία͵ καὶ ἡ μὲν ἀπὸ τῶν ἐξαρχόντων τὸν διθύραμβον͵ ἡ δὲ ἀπὸ τῶν τὰ φαλλικὰ ἃ ἔτι καὶ νῦν ἐν πολλαῖς τῶν πόλεων διαμένει νομιζόμενα κατὰ μικρὸν ηὐξήθη προαγόντων ὅσον ἐγίγνετο φανερὸν αὐτῆς· καὶ πολλὰς μεταβολὰς μεταβαλοῦσα ἡ τραγῳδία ἐπαύσατο͵ ἐπεὶ ἔσχε τὴν αὑτῆς φύσιν. καὶ τό τε τῶν ὑποκριτῶν πλῆθος ἐξ ἑνὸς εἰς δύο πρῶτος Αἰσχύλος ἤγαγε καὶ τὰ τοῦ χοροῦ ἠλάττωσε καὶ τὸν λόγον πρωταγωνιστεῖν παρεσκεύασεν· τρεῖς δὲ καὶ σκηνογραφίαν Σοφοκλῆς. ἔτι δὲ τὸ μέγεθος· ἐκ μικρῶν μύθων καὶ λέξεως γελοίας διὰ τὸ ἐκ σατυρικοῦ μεταβαλεῖν ὀψὲ ἀπεσεμνύνθη͵ τό τε μέτρον ἐκ τετραμέτρου ἰαμβεῖον ἐγένετο. τὸ μὲν γὰρ πρῶτον τετραμέτρῳ ἐχρῶντο διὰ τὸ σατυρικὴν καὶ ὀρχηστικωτέραν εἶναι τὴν ποίησιν͵ λέξεως δὲ γενομένης αὐτὴ ἡ φύσις τὸ οἰκεῖον μέτρον εὗρε· μάλιστα γὰρ λεκτικὸν τῶν μέτρων τὸ ἰαμβεῖόν ἐστιν·
[Αφού λοιπόν [η τραγωδία] υπήρξε αρχικά αυτοσχεδιαστική, και αυτή και η κωμωδία, η πρώτη από αυτούς που ξεκινούσαν πρώτοι να τραγουδούν τον διθύραμβο [ο οποίος είχε αρκετά κωμικά και σατυροειδή στοιχεία], η δεύτερη από τους εξάρχοντες τα φαλλικά [τραγούδια βωμολοχικά και πειρακτικά, τα οποία τραγουδούσαν ομάδες μεθυσμένων, οι οποίοι περιέφεραν φαλλό τεράστιο, σύμβολο της γονιμότητας, Εικ. 7] […], σταδιακά απέκτησε μεγαλύτερο μέγεθος […]. Επιπλέον, ενώ οι απαρχές της εντοπίζονται σε μύθους μικρούς και στον κωμικό λόγο, μια και προέκυψε από το σατυρικό, αργά απέκτησε βάθος σοβαρό. Και το μέτρο άλλαξε από τετράμετρο σε ιαμβικό·  διότι καταρχάς χρησιμοποιούσαν τετράμετρο, επειδή η ποίηση ήταν σατυρική με περισσότερη όρχηση, και αφού αναπτύχθηκε ο διάλογος, αυτή η φύση βρήκε το κατάλληλο μέτρο·  γιατί ο ίαμβος  από όλα τα μέτρα είναι ο καταλληλότερος για διάλογο.] (Αριστ. Ποιητ. 1449a)

Συστατικό στοιχείο της γιορτής ήταν το προσωπείο, ζωόμορφο ή αποκρουστικό και γελοίο, που πολλές φορές λατρευόταν και ανεξάρτητα. Ταύροι, άρκτοι, πώλοι, μέλισσες ήταν λατρευτικές ομάδες που ονομάζονταν από το προσωπείο τους. Συνήθης επίσης ήταν η ορχήστρα των ζώων, μουσικοί δηλαδή με μάσκες ζώων, συνήθως γαϊδάρου, χοίρου, αγελάδας ή πουλιού. Οι χοροί από βατράχους, πουλιά και σφήκες της κλασικής κωμωδίας αντιστοιχούν με τους θηριομορφικούς χορούς των αττικών μελανόμορφων αγγείων του 6^ου αι. π.Χ., ενώ Κένταυροι και Πάνες και άλλα τερατόμορφα πλάσματα ήταν πιθανόν πιστοί με μάσκες και συγκεκριμένη ενδυμασία, όπως ήταν οι Σιληνοί και οι Σάτυροι.
Οι παραστάσεις ζωόμορφων προσωπιδοφόρων επιτρέπουν την υπόθεση ότι οι ζωόμορφες φιγούρες σε μυκηναϊκό δαχτυλίδι από την Τίρυνθα που κρατούν πρόχους γεμάτες ίσως από την παραγωγή του νέου τρύγου μπορεί να είναι μέλη θιάσου, μύστες ή ιερείς (Εικ. 8). Την ίδια υπόθεση θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε για τα πολύ γνωστά πτηνόμορφα μυκηναϊκά ειδώλια (Εικ. 9), ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι η παρουσία ενός πουλιού ήταν σημείο της επιφάνειας της θεότητας^[18].
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο κυρίως θέμα. Οι ομάδες των μεταμφιεσμένων απηχούν πραγματικούς θιάσους, όπως καταφαίνεται από τον χορό και τη μουσική. Με βεβαιότητα μαρτυρούνται στην πραγματική ζωή Μαινάδες, Θυιάδες, Σάτυροι στον κύκλο του Διόνυσου, και ανδρικοί σύνδεσμοι Κουρήτων στην Έφεσο. Οι Κένταυροι παραπέμπουν σε μεταμφιέσεις ηθοποιών, όπως και οι Γοργόνες είναι καταρχήν προσωπεία. Πίσω από τους Κάβειρους, τους Ιδαίους Δακτύλους, τους Τελχίνες και τους Κύκλωπες βρίσκονται συντεχνίες σιδηρουργών. Χάριτες, Μούσες, Νηρηίδες, Ωκεανίδες είναι χοροί κοριτσιών. Μιλούμε για τον Πάνα και την Ειλείθυια στον πληθυντικό αριθμό (προφανώς οι γυναίκες της γειτονιάς που βοηθούν μια γυναίκα να ξεγεννήσει). Ο Πλάτωνας επισήμανε ότι οι θίασοι μιμούνταν τα πρότυπά τους, τους θεϊκούς Σατύρους, τις Νύμφες, τους Σατύρους, μέχρι την τελική ταύτιση (Νόμοι 815c). Εκείνο πάντως που έχει σημασία είναι ότι με μέσο το προσωπείο η απολλώνια εξατομίκευση διαχεόταν στο διονυσιακό όλον, γινόταν το νιτσεϊκό Εν και Παν, που σημαίνει ότι το άτομο διαχεόταν στην ομάδα και η ατομική ευθύνη στην ανωνυμία του συνόλου. Το προσωπείο μέσα στα πλαίσια της γιορτής ήρε τις αξίες του άστεως, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του άστεως και με την εποπτεία των αρχόντων του. Το πρόσκαιρο της ανατροπής επιβεβαίωνε τον κανόνα των αρχών και αξιών του πολιτικού συστήματος. Επομένως, ο Διόνυσος αποδεικνυόταν εγγυητής του.
Και βέβαια, το προσωπείο επιφύλασσε γι’ αυτόν που το φορούσε έναν ξεχωριστό ρόλο. Ιερείς ή ιέρειες φορούσαν προσωπεία στη διάρκεια των τελετουργιών. Για παράδειγμα, ένας ιερέας φορούσε το προσωπείο της Δήμητρας στην Αρκαδία, ένα γενειοφόρο προσωπείο τοποθετημένο ψηλά αναπαριστούσε τον Διόνυσο, ενώ δεν αποκλείεται κάποιος να το φορούσε κιόλας, για να παρουσιάζεται αμεσότερα ο μαινόμενος θεός. Στα Ανθεστήρια στην Αθήνα η Βασίλιννα, σύζυγος του βασιλιά, προσφερόταν στον θεό ως σύζυγος –ίσως ο βασιλιάς να φορούσε τη μάσκα του θεού και να γινόταν η τελετουργική αναπαράσταση ενός ιερού γάμου, όπως ακριβώς στην Κνωσό, όπου ο βασιλιά φορούσε τη μάσκα ενός ταύρου και η βασίλισσα τα κέρατα μιας αγελάδας αναπαριστώντας την ένωση της Πασιφάης με τον ταύρο, της απαστράπτουσας Σελήνης (Πασιφάη, πασιφανής, φαίνομαι, φως) και του Ήλιου (ταύρου) που γονιμοποιεί τη Γη με τη ζέστη και τη βροχή του.
Προσωπεία φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν και σε τελετουργικά που τελούνταν στο Καβείριο της Θήβας, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την πόλη των Θηβών^[19], ήταν μάλιστα δύο ειδών: οι πρώτες νεγροειδείς, ενώ οι δεύτερες κεφάλι ταύρου. Και οι δύο αποκαλύπτουν στοιχεία για την καταγωγή των θεών που λατρεύονταν εκεί και για την ουσία της λατρείας και του τελετουργικού.
Τα προσωπεία αυτά τα βλέπουμε σε δύο μελανόμορφους σκύφους, που ανήκουν στο δεύτερο μισό του 5^ου αι. και ανήκουν σε μια σειρά αγγείων που έχουν τη δική τους τεχνοτροπία, τα λεγόμενα «καβειριακά», κάτι που δείχνει ότι συνεχίζουν μια θρησκευτική παράδοση. Στην επιφάνεια του ενός απεικονίζονται ένας άνδρας, μια γυναίκα και ένας νέος, που μοιάζουν με πυγμαίους ή με νεγροειδείς μορφές, να οδηγούν ταύρο μπροστά σε ερμαϊκή στήλη.^[20] Αποκλείεται όμως να φορούν μάσκα νεγροειδή παραπέμποντας και στη φοινικική «καταγωγή» της λατρείας; Ή μήπως πρόκειται για θεατρικά προσωπεία, προορισμένα για παραστάσεις εμπνευσμένες από συγκεκριμένους μύθους; Ο M. Daumas (2003, 140) αποκλείει την περίπτωση αυτή, γιατί η ορχήστρα του θεάτρου που βρέθηκε στο ιερό κρύβεται εν μέρει από ένα υψηλό podium, επομένως μάλλον δεν προοριζόταν για θεατρικές παραστάσεις. Ο ίδιος μελετητής (ό.π.) αποκλείει και την περίπτωση να απεικονίζεται πραγματική θυσία ταύρου, δεδομένου ότι από τις ανασκαφές προέκυψε ότι σπάνια θυσιάζονταν ταύροι στο Καβείριο της Θήβας. Ποια συμπεράσματα λοιπόν μπορούμε να συναγάγουμε από αυτό το αγγείο και τον περιβάλλοντα χώρο του; α) Ότι ο Ερμής ανήκει στις θεότητες που λατρεύονταν στο Καβείριο·  β) ότι η λατρεία ήταν διονυσιακού χαρακτήρα·  γ) ότι η λατρεία ήταν φοινικικής «καταγωγής» ή επιρροών, αν μάλιστα συνδέσει κανείς το αγγείο με ένα κείμενο του Ηροδότου:

Ὣς δὲ δὴ καὶ ἐς τοῦ Ἡφαίστου τὸ ἱρὸν ἦλθε καὶ πολλὰ τῷ ἀγάλματι κατεγέλασε. Ἔστι γὰρ τοῦ Ἡφαίστου τὤγαλμα τοῖσι Φοινικηίοισι Παταΐκοισι ἐμφερέστατον͵ τοὺς οἱ Φοίνικες ἐν τῇσι πρῳρῃσι τῶν τριηρέων περιάγουσι· ὃς δὲ τούτους μὴ ὄπωπε͵ ἐγὼ δέ οἱ σημανέω· πυγμαίου ἀνδρὸς μίμησίς ἐστι. Ἐσῆλθε δὲ καὶ ἐς τῶν Καβείρων τὸ ἱρόν͵ ἐς τὸ οὐ θεμιτόν ἐστι ἐσιέναι ἄλλον γε ἢ τὸν ἱρέα· ταῦτα δὲ τὰ ἀγάλματα καὶ ἐνέπρησε πολλὰ κατασκώψας. Ἔστι δὲ καὶ ταῦτα ὅμοια τοῖσι τοῦ Ἡφαίστου· τούτου δέ σφεας παῖδας λέγουσι εἶναι.
[Ο Καμβύσης, όσο ήταν στη Μέμφιδα] πήγε και στο ιερό του Ηφαίστου και γέλασε πολύ με το άγαλμα. Γιατί το άγαλμα του Ήφαιστου μοιάζει πολύ με τους φοινικικούς Παταΐκους, που οι Φοίνικες βάζουν ακρόπρωρα στα καράβια τους. Για όποιον δεν έχει δει ποτέ τέτοιο πράγμα, σημειώνω το εξής: μοιάζει με πυγμαίο. Ο Καμβύσης μπήκε και στο άδυτο των Καβείρων, στο οποίο δεν επιτρέπεται παρά μόνο στον ιερέα να εισέρχεται· περιγέλασε τα αγάλματα αυτά και τα έβαλε φωτιά. Μοιάζουν και αυτά στον Ήφαιστο·   λένε πως είναι παιδιά του. (Ηρόδοτος, Γ, 37)

δ) ότι τα τελετουργικά στα οποία χρησιμοποιούνταν τέτοιου είδους αγγεία ήταν τελετές μύησης των νέων σε απόκρυφες τελετές· αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι οι σκύφοι που βρέθηκαν στο Καβείριο ήταν αφιερώματα οικογενειών, ότι σε πολλά από αυτά παριστάνεται ο Κάβιρος έχοντας απέναντί του ένα νέο που τον υπηρετεί ως οινοχόος, ότι κανένα από αυτά τα αγγεία δεν βρέθηκε ολόκληρο, που σημαίνει ότι μετά την κοινή οινοποσία τα έσπαγαν, αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας όλα αυτά, μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον M. Daumas (ό.π.) που υποστηρίζει ότι στον σκύφο για τον οποία συζητούμε αναπαριστάται ευχαριστήρια πομπή δύο γονιών προς τον Ερμή που τους έδωσε ένα γιο, ο οποίος, όπως και οι ίδιοι, μυήθηκε στα μυστήρια.
Όσο για τη δεύτερο είδος προσωπείου, του ταύρου, αυτό εικονίζεται και πάλι σε θραύσμα σκύφου (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, αρ. 548), στον οποίο παριστάνεται ένας γυμνός άνδρας να φορά προσωπείο ταύρου, προφανώς συμμετέχοντας σε τελετουργικά δρώμενα. Δεξιά και αριστερά του στέκονται δύο άλλες γυμνές ανδρικές φιγούρες σε ιθυφαλλική κατάσταση, ο ένας από τους οποίους κρατά στα χέρια του δαυλό, υποδηλώνοντας ότι οι τελετές γίνονταν νύχτα (Εικ. 10) ή ότι η πάλη γινόταν σε εσωτερικό χώρο, όπως λ.χ. στον Λαβύρινθο της Κρήτης. (Εικ. 12)
Μπορεί αυτή η απεικόνιση να συσχετιστεί με τα πάνω από 550 ειδώλια ταύρων, που ανευρέθησαν στο ιερό των Θηβών, τριάντα έξι από τα οποία φέρουν επιγραφή προς τους Καβείρους, ενώ κάποιες φορές αναφέρεται και το όνομα του αναθέτη; Ή ακόμη και με το γεγονός ότι «ειδώλια ταύρων ανευρέθησαν στα ιερά σχεδόν όλων των μεσογειακών πολιτισμών»^[21] (Εικ. 11); Και ποιον ακριβώς ρόλο παίζει ο ταύρος στα θρησκευτικά τελετουργικά και τη λατρεία;
Είναι γνωστό ότι οι μεσογειακοί πολιτισμοί (Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ελλάδα, Ρώμη) θεωρούσαν ότι οι προπάτορες θεοί ενσαρκώνονταν σε ταύρο ή συνοδεύονταν από ταύρους –στην Ανατολή μάλιστα έφερε τον κόσμο ανάμεσα στα κέρατά του. Και αυτό γιατί ο ταύρος ήταν ένα από τα στοιχεία που πολύ νωρίς οι άνθρωποι συνέδεσαν με τον ουρανό, ο οποίος, με την κίνηση των άστρων και των εποχών, κυβερνούσε τον κύκλο της φύσης και, κατ’ επέκταση, τις αγροτικές ασχολίες. Οι γόνοι αυτών των προπατόρων θεών ήταν θεοί της γονιμότητας που έλεγχαν τη βροχή και τα νερά των ποταμών ή τον ήλιο. Στον ελλαδικό χώρο ο ταύρος συνδέθηκε με θεότητες που η αρχική τους υπόσταση ήταν χθόνια, όπως ο Δίας, η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ποσειδώνας, ή με ήρωες όπως ο Ηρακλής και ο Θησέας –και οι δυο κατεβαίνουν στον κάτω κόσμο όσο ήταν ακόμη ζωντανοί, ενώ ο Ηρακλής μετά τον θάνατό του λατρεύτηκε στην Καλυδώνα ως θεός χθόνιος.
Τι προκύπτει από αυτό και από τον συνδυασμό των πληροφοριών; α) Το παλαιότατον της λατρείας και ορισμένα στοιχεία για την ταυτότητα των θεών που λατρεύονταν στην Θήβα και αλλού με το όνομα Κάβειροι· β) ότι οι νέοι, παίρνοντας μέρος σε διαβατήριες τελετές ενηλικίωσης, είναι πιθανό ότι χρησιμοποιούσαν προσωπεία ταύρου, επιδιώκοντας τη μέθεξη με τις ιδιότητες του ταύρου, τη δύναμη και τη γονιμότητα, στην οποία το υγρό στοιχείο παίζει ιδιαίτερο ρόλο μέσα από την επίδειξη και την απόδειξη του ανδρισμού του και της φυσικής του δύναμης.^[22] Μπορεί όμως η νίκη του να σηματοδοτεί την επιβολή των δικών του αξιών έναντι της τυραννίας και της αναρχίας που προκαλεί η ασύδοτη κυριαρχία του ζώου ή ενός τυράννου^[23]· ή ακόμη τη νίκη του πολιτισμένου κόσμου έναντι του φυσικού ανθρώπου, του «ψημένου» έναντι του «ωμού». Η πάλη μπορεί να γινόταν με ταύρο ή με κάποιον που ήταν μεταμφιεσμένος σε ταύρο. Προς αυτή την ερμηνεία συντείνει και το γεγονός ότι στο Καβείριο των Θηβών λατρεύονταν δύο Κάβειροι, ένας μεγαλύτερος κι ένας νεότερος, κάτι που υποβάλλεται και από το γεγονός ότι η Δήμητρα φανέρωσε μυστικά στον Κάβειρο Προμηθέα και στον γιο του Αιτναίο. Οι προσφορές παιχνιδιών στον νεότερο, κυρίως σβούρες, δείχνει ότι τα μυστήρια θα πρέπει να είχαν σχέση και με τελετές μύησης για το πέρασμα από την παιδική στην εφηβική ηλικία και ύστερα στην ενηλικίωση που περιλάμβαναν δοκιμασίες και προφανώς την προσφορά των ομοιωμάτων ταύρων που ανευρέθησαν στο ιερό.^[24] Προς αυτή την ερμηνεία κατατείνουν και οι σπασμένοι σκύφοι του ιερού, στους οποίους ήδη αναφερθήκαμε και στους οποίους ο παις παίζει ρόλο στη σκηνή που εικονογραφείται, συνήθως προσφέροντας κρασί στον ενήλικο Κάβειρο, και υποδηλώνοντας τον ρόλο του στη λατρεία.^[25]

---

^[16] Από δημοσίευμα της Κάτιας Αντωνοπούλου στο ένθετο της εφημερίδας Ελευθεροτυπία «Γεωτρόπιο» (17.2. 2007).

^[17] Και άλλα στοιχεία συνδέουν την Άρτεμη με τον Διόνυσο, όπως το γεγονός ότι έχουν και οι δυο ναούς στα έλη, ότι η λατρεία τους ήταν κοινή στην Καλυδώνα από την αρχαϊκή εποχή κλπ.

^[18] Για το θέμα βλ. Αδρακτά, 1996.

^[19] Για το ιστορικό της ανασκαφής και για την ιστορία του ιερού βλ. Daumas (2003, 138-143), όπου και βιβλιογραφία.

^[20] Staatliche Kunstlg., Kassel, T 424.

^[21] The Bull in the Mediterranean World (2003,153).

^[22] Η κατανίκηση ενός θηρίου με υπερφυσικές δυνάμεις ή δαιμόνων είναι κάτι συνηθισμένο για έναν ήρωα ή για ένα βασιλιά σε όλες τις μυθολογίες. Η κατανίκηση προϋποθέτει ταξίδι σε μακρινές περιοχές, ακόμη και καθόδους στον Άδη. Στην ελληνική μυθολογία χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Ηρακλή και του Θησέα, του Κάδμου αλλά και του Απόλλωνα. Ο βασιλιάς ή ο ήρωας κυριαρχεί στην περιοχή του τέρατος ή στην εποχή που το ζώο κυβερνά. Τις περισσότερες φορές αντίπαλός τους είναι ένας ταύρος ή κάποιος μεταμφιεσμένος σε ταύρο, οπότε η κατανίκησή του σηματοδοτεί τη, θεωρητική έστω, κυριαρχία του νικητή στις εποχές, μια και ο ταύρος από παλιά είχε νοηματοδοτηθεί ως στοιχείο του ουρανού.

^[23] Ο Πλούταρχος, στον Βίο του Θησέως, προσφέρει μιαν ευημεριστική ερμηνεία της πάλης του Θησέα με τον Μινώταυρο, θεωρώντας ότι ο Μινώταυρος ήταν ένας κακός κρητικός στρατηγός και ότι με τη νίκη του ο Θησέας επέβαλε τις αξίες της δημοκρατικής Αθήνας –ο μύθος του Θησέας είναι μέρος ενός ευρύτερου μυθολογικού πλαισίου, στο οποίο η δημοκρατική Αθήνα ξαναδούλευε τους αρχαίους μύθους για τους δικούς της ιδεολογικούς σκοπούς.

^[24] Στη διαδικασία ενηλικίωσης, ένας ενήλικος, ο εραστής, αναλαμβάνει την εκπαίδευση του νέου, που αποκαλείται ερωμένος. Η εκπαίδευση κλείνει συνήθως με την παραχώρηση τριών δώρων στον ερωμένο: ενός κύπελλου, μιας στρατιωτικής στολής και ενός ζώου, συνήθως ταύρου, για θυσία. Με το πρώτο ο νέος μπορεί πια να συμμετέχει στα συμπόσια, πράξη ιδιαίτερα πολιτική, με τη δεύτερη να παίρνει μέρος στους πολέμους, ενώ η θυσία του ζώου, που μπορεί να γίνει και σε επίπεδο συμβολικό με την προσφορά ενός ομοιώματος, σηματοδοτεί την είσοδό του στη θρησκευτική ζωή της κοινότητας. Αυτή η σχέση περιγράφεται εξαιρετικά στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, κυρίως στον λόγο του Παυσανία, 180c-185b. Για τις απαρχές αυτής της σχέσης βλ. Στράβων, Γεωγραφία, Χ, 4, 21= 483. Για το θέμα βλ. Sergent (1985).

^[25] Ήδη επισημάναμε την παρουσία του ταύρου στον μεσογειακό χώρο. Θα αναφερθούμε εδώ σε ορισμένες μόνος παραστάσεις με προσωπείο ταύρου, για να φανεί το εύρος του χώρου και του χρόνου:
α) Ειδώλιο από την Κύπρο (Αμαθούντα, περιοχή Λεμεσού, κυπροαρχαϊκή περίοδος ΙΙ) παριστάνει έναν άνδρα να κρατά με τα δυο του χέρια μια μάσκα ταύρου και να ετοιμάζεται να τη φορέσει.
β) Χάλκινο ειδώλιο θεότητας, προφανώς του Άπι, με κεφαλή ταύρου από την Αίγυπτο, 323-30 π.Χ. (Βρετανικό Μουσείο, ΕΑ 59839).
γ) Μάσκα ταύρου πάνω σε πήλινο αγγείο από τη Numancia (Ισπανία) του 1^ου αι. π.Χ.
δ) Μάσκα ταύρου από τη Συρία της ρωμαϊκής περιόδου, 2^ος αι. π.Χ.
ε) Χάλκινο αγαλματίδιο ρωμαίου αυτοκράτορα με κεφαλή ταύρου, 30 π.Χ.-100 μ.Χ. (Ägyptisches Museum und Papyrus sammlung, 22396).
Φυσικά, μπορούμε να εικάσουμε ότι ο Μινώταυρος είναι άνθρωπος με προσωπείο ταύρου. Παράσταση Μινώταυρου βρίσκουμε και σε σφραγιδόλιθο από τη Μεσοποταμία, 2300-2150 π.Χ. (Βρετανικό Μουσείο, 89111), ενώ δεν λείπουν και παραστάσεις θεών με αυτιά ταύρου (Μεσοποταμία, αρχές 2^ης χιλιετίας, Λούβρο, ΑΟ 4588 και ΑΟ 16944) ή κέρατα, όπως του Άμμωνα-Δία, ή του Αλέξανδρου, απόδειξη της θεοποίησής του.