Μήτηρ Θεού - ένα ποίημα του Άγγελου Σικελιανού, που μιλά γιά μιαν αποκαλυπτική, ενορατική εμπειρία

Α. Σικελιανός: Μήτηρ Θεού

Άνεμος φύσαγε γλυκός, από μακρά φτασμένος,

με τη γαλήνια ευωδιά των κάμπων φορτωμένος.

Τα μύρα πλέαν ανάερα· αντίκριζε η ψυχή μου,

όθε κι αν γύριζε, γοργή, τη μυστική άθληση μου.

Και ιδές... Ανθοί ανεπάντεχοι, δαφνόδεντρα και βάγια

στης γης αν ευωδάγανε τα ευλογημένα πλάγια

στα χρυσοπράσινα έλατα αν ο ήλιος, σε μια στάλα,

φλόγα γαλάζια ανάβρυζε, πήδαε πυρρή διχάλα,

Και μιαν ακοίμητη δροσιά κινούσαν, να με ζώνει,

τ' άγια φαράγγια που κρατούν ολοχρονίς το χιόνι

α, πώς σπαρτάρισε η καρδιά σαν ένιωσε τα μάγια

τα γλυκανάπνοα, σε σφιχτά να την κρατούν αρπάγια!

Πώς το ρουμπίνι πύρινο ζώνει ψηλά το στέμμα

όμοια στο νου μου ολόγυρα μαζωχτή ξάφνου το αίμα

Και πάλι πισωδρόμισε γοργό, σα για να πάρει

χλωμάδα μεγαλύτερην απ' το μαργαριτάρι...

Ψυχή! Και ξάφνου, σκίζοντας το φοβερό σκοτάδι

η αχτίδα της το δάκρυ μου το βρήκε ωσάν πετράδι!