ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ – κείμενο από τη διεύθυνση http://solomantzaros.wordpress.com/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9C%CE%A5%CE%98%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%A4%CE%91-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF/

ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ – κείμενο από τη διεύθυνση http://solomantzaros.wordpress.com/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9C%CE%A5%CE%98%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%A4%CE%91-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF/

                Αλέξανδρος Ανδρουλάκης
                        ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ  ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ
   Εν αρχή ην… ένα σύμπαν σε αναταραχή, με βομβαρδισμένους πλανήτες  κι αστράκια προσφυγόπουλα. Νύχτα και χάος. Μετά έγινε ο Ήλιος, ο Ουρανός, η Γη , το Φως και το Σκοτάδι. Πολύ αργότερα, πάνω που είχε αρχίσει να μπαίνει μια τάξη, ήρθε ο άνθρωπος. Σε τίποτα δε διέφερε από τ’ άλλα ζώα, μόνο που μια ακατανόητη κοσμική συγκυρία τον έκανε να θυμάται τα όνειρά του. Έτσι ξεκίνησαν όλα: ο άνθρωπος άρχισε να γεννά θεούς και οι θεοί να κυβερνούν τους ανθρώπους. Η εκπληκτική μηχανή της θρησκείας είχε μπει σε λειτουργία.
   Σε τούτο δω το κομμάτι του πλανήτη, που το’ πανε  ελληνικό, γεννήθηκε ο Δίας, τ’ αδέρφια του, τα παιδιά του, τ’ ανίψια του, τα εγγόνια του. Ένα σόι αλλόκοτο, μια γενιά ελληνική, πλασμένη κυρίως από φως, μα και με ισχυρές δόσεις σκοταδιού. Από το ίδιο υλικό, δηλαδή, που είναι πλασμένος κι ο άνθρωπος: φως και σκοτάδι σε ακανόνιστες αναλογίες.
   Τέτοια σόγια, θεϊκά, γεννήθηκαν σε όλους τους τόπους. Και να οι θρησκείες των λαών.
   Οι λαοί, βέβαια, για λόγους άσχετους με τις θρησκείες, έστελναν στα βαθιά σκοτάδια των χθόνιων θεών τους άλλους λαούς. Γι’ αυτό κι έχουμε αναπτύξει τόσο ισχυρούς δεσμούς με τη γη, γιατί στις φλέβες της δεν κυλάει λάβα, κυλάει αίμα ανθρώπινο. Και οι μάχες δεν έλειψαν ποτέ έως σήμερα. Φυσικά, όλοι είχαν πάντα κάποιο θεό με το μέρος τους. Πολλές φορές μάλιστα τον είχαν τόσο πολύ με το μέρος τους που στο τέλος πίστεψαν πως τις μάχες τις έδιναν οι θεοί και όχι οι άνθρωποι.
   Κάπως έτσι και με τα πολλά, έπεσε και το κάστρο του Ολύμπου. Η Πυθία έδωσε τον τελευταίο της χρησμό και τον Δία με όλο του το σόι τους πήρε ο διάολος.
   Η καινούρια θρησκεία ονόμασε την παλιά  μύθο. Ο μύθος αυτός όμως είχε ωραίες ιστορίες που άρεσαν στους ανθρώπους, ακόμα κι όταν αυτοί άλλαξαν θρησκεία. Έτσι, συνέχισαν να τις λένε σαν παραμύθια. Κι επειδή όλοι οι άνθρωποι σ’ όλους τους τόπους, τρελαίνονται για τέτοιες ιστορίες, η κάθε θρησκεία αντιμετωπίζει όλες τις άλλες σαν παραμύθι.
                   
   Στις μέρες μας, σε πολλά κομμάτια του πλανήτη, όπως και σε τούτο ‘ δω, που ακόμα το λεν ελληνικό, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να ξεχνούν τα όνειρά τους. Θα περίμενε κανείς να έχει αρχίσει να σκουριάζει και η μηχανή της θρησκείας. Όμως, το αρχαιότερο επάγγελμα, αυτό του μηχανικού της, βρίσκει τρόπους και τη συντηρεί. Ύστερα, είναι κι αυτές οι ίδιες οι παλιές ιστοριούλες που εξακολουθούν να μαγεύουν τους ανθρώπους. Ίσως επειδή τους θυμίζουν πως κάποτε μπορούσαν να θυμούνται τα όνειρά τους. Γι’ αυτό και τους βλέπεις στους δρόμους, στις πλατείες, στα καφενεία και στα μπαρ, μέσα στο λεωφορείο ή μπροστά από μία τηλεοπτική κάμερα, να κοιτούν το ρολόι τους, να πιάνουν τον άλλο από τον ώμο και να του λεν:<< Ρε συ, άκου να σου πω κάτι. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Δίας…>>