Στις γιορτές που καθιερώθηκαν να γιορτάζεται ο Άττις, ο λαός στόλιζε δέντρα
(πρώτο στολισμένο ολόκληρο δέντρο στον κόσμο, προάγγελος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου) με λουλούδια, στεφάνια, κουδουνάκια, κορδέλες αλλά και καρπούς της Μητέρας Γης και κρεμούσαν διάφορες κορδέλες από αυτό, τις οποίες κρατούσαν και χόρευαν, ως ένδειξη χαράς για την ανάσταση του από τη Μητέρα των Θεών που τον κράτησε αγνό για πάντα κοντά της.
(πρώτο στολισμένο ολόκληρο δέντρο στον κόσμο, προάγγελος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου) με λουλούδια, στεφάνια, κουδουνάκια, κορδέλες αλλά και καρπούς της Μητέρας Γης και κρεμούσαν διάφορες κορδέλες από αυτό, τις οποίες κρατούσαν και χόρευαν, ως ένδειξη χαράς για την ανάσταση του από τη Μητέρα των Θεών που τον κράτησε αγνό για πάντα κοντά της.
.... ἡ Μήτηρ τῶν θεῶν σκιρτᾶν τε καὶ χορεύειν τῷ παγκάλῳ τούτῳ καὶ ταῖς ἡλιακαῖς ἀκτῖσιν ἐμφερεῖ τῷ νοερῷ θεῷ, τῷ Ἄττιδι.
Είναι το γνωστό μας γαϊτανάκι, που το όνομα του το οφείλει στις κορδέλες που ήταν μακριές, τα γαϊτάνια, επειδή τα πιο πρόσφατα χρόνια, τέτοιες κορδέλες αγόραζαν από την Ιταλία.
Το έθιμο όμως είναι αρχαίο Φρυγικό.
Οι κορδέλες που κρεμόταν από το δέντρο παρίσταναν τις ζεστές ακτίδες του ήλιου.
Για το λόγο αυτό οι χορευτές του γαϊτανιού είναι πάντοτε δώδεκα (12) και ένας που χρειάζεται για να κρατάει το στύλο.
Δώδεκα είναι οι μήνες του χρόνου, δώδεκα οι χορευτές σε ζευγάρια, άνδρες γυναίκες, χορεύουν πλέκοντας τις χρωματιστές κορδέλες μια φορά προς τα μέσα, μια προς τα έξω, ο αέναος κύκλος του χρόνου αλλά και της ζωής εναλλάσσονται συνεχώς.
Οι εποχές και τα γυρίσματα του καιρού, όπως ακριβώς και η ζωή με τις χαρές και τις λύπες της, τη ζωή και τη θάνατο, την φύση που συνεχώς αναγεννάται την άνοιξη μετά τη σιωπηλό και κρύο χειμώνα που τα πάντα κοιμούνται στην αγκαλιά της Μεγάλης Μητέρας Θεάς, της ΦΥΣΗΣ-ΚΥΒΕΛΗΣ.
Είναι η ψυχή το αγνό πνεύμα που υποκύπτει στην ύλη και φθείρεται, αλλά ξεπερνώντας τα πάθη σταδιακά μέσω της κάθαρσης-αυτό συμβολίζουν οι μέρες τις νηστείας που έρχονται μετά την αποκριά-θα οδηγηθεί και πάλι μέσω της πνευματικότητας στην τελειότητα, σε άλλον κόσμο, άυλο και ανώτερο.
Το έθιμο συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και πέρασε και στους Ρωμαϊκούς πληθυσμούς που το διέδωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που κατέκτησαν. Έτσι το γαϊτανάκι χορεύτηκε από όλους τους λαούς της Ευρώπης και πέρασε και στην απέναντι μεγάλη ήπειρο.
Είναι λυπηρό που ξεχάστηκαν τόσες όμορφες παραδόσεις και ντροπή μας που δεν κάνουμε προσπάθειες να ψάξουμε και να ανακαλύψουμε τις ρίζες τους και διαβάζουμε χίλιες δυο ανοησίες που γράφονται σε παλιοφυλλάδες ή ακούμε όσα λένε οι φαφλατάδες πατριδοκάπηλοι, όταν η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι εκεί και περιμένει να την ανακαλύψουμε.
No comments:
Post a Comment